Πολλοί μου λένε ” Βαριέμαι τα οικογενειακά τραπέζια” ιδιαίτερα τις μέρες των γιορτών, ξέρεις… όταν μαζεύονται γονείς, γιαγιάδες-παππούδες, θείοι, ξαδέρφια, ανίψια κλπ. Ο καθένας θα πει το μακρύ του και το κοντό του, άνοστα αστεία που πρέπει να γελάσεις, τα κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν για το αν έβαλες 2 ή και 3 γραμμάρια παραπάνω και φυσικά αναγκαστικά φιλιά με το κραγιόν της θείας στο μάγουλό σου για σουβενίρ. Ναι καταλαβαίνω ότι θα προτιμούσες να περάσεις τις γιορτινές αυτές μέρες σε ένα χειμερινό θέρετρο στο St. Moritz αλλά μήπως τα γιορτινά αυτά οικογενειακά τραπέζια έχουν και κάποιες βαθύτερες αξίες που θα πρέπει τελικά να εκτιμήσουμε;
Τα τελευταία χρόνια ιδίως που έχω γίνει και εγώ η ίδια γονιός, αρχίζω να καταλαβαίνω και να εκτιμώ αυτές τις αξίες, για τα θετικά και ευεργετικά στοιχεία που προσφέρουν στα παιδιά. Τα οικογενειακά τραπέζια αποπνέουν ασφάλεια και ευεργετούν την κοινωνικότητά τους. Η επαφή με τους συγγενείς βελτιώνει τις επικοινωνιακές τους ικανότητες και κρατάει χαμηλά τα επίπεδα επιθετικότητας. Γενικότερα είναι μια βασική συνήθεια για τον οικογενειακό δεσμό και μια πολύ καλή ευκαιρία να δημιουργήσουμε αναμνήσεις. Αυτή η συνήθεια θα περάσει από γενιά σε γενιά και είμαι σίγουρη πώς όταν φτάσουμε στην ηλικία της γιαγιάς και του παππού θα αναζητούμε αυτά τα γιορτινά τραπέζια και θα νιώθουμε ψυχολογική και ηθική ικανοποίηση όταν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα μας καλούν να περάσουμε μαζί τους τις μέρες των γιορτών.
Όχι, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχόμαστε τον κάθε τοξικό συγγενή που περιμένει αυτές τις μέρες να βγάλει τα σπασμένα όλης της χρονιάς, αλλά είναι κρίμα να ακυρώνουμε παραδόσεις ετών και οικογενειακές στιγμές μόνο και μόνο για κάποια συγκεκριμένα άτομα. Μπορούμε απλά να τους αγνοούμε με ένα χαμόγελο και να επενδύουμε τα συναισθήματά μας στους αγαπημένους μας ανθρώπους και συγγενείς περνώντας μαζί τους καλύτερες στιγμές.
Της Χρύσας Αβραμίδου