Την κρατούσες αγκαλιά και πανηγύριζες μαζί της στις χαρές της. Στάθηκες πλάι της κρατώντας το χέρι της σ’ όλα τα δύσκολά της. Ήσουν η φωνή της λογικής σε κάθε παραλλήρημά της και το πρόσωπο της χαράς σε κάθε στιγμή απελπισίας της. Βρίσατε μαζί όλους τους πρώην της κι αποθεώσατε όλους τους νυν μέχρι να γίνουν πρώην και να τους βρίσετε κι αυτούς! Ήσουν εκεί να της δανείσεις τις αγαπημένες σου κόκκινες ψιλοτάκουνες γόβες και το μικρό μαύρο φόρεμά σου. Ήσουν εκεί να της φτιάξεις κοτόσουπα όταν αρρώσταινε και να της πας στη δουλειά όταν είχε το αυτοκίνητό της για service. Ήσουν αυτή που της έδινε δανεικά όταν ξέμενε κι αυτή που θα μεταμορφωνόταν σε “σοφή κουκουβάγια” κάθε φορά που θα ζητούσε τη συμβουλή σου…
Φίλες… κολλητές… αδερφές… Παντού και πάντα μαζί! Εκδρομές, βόλτες, ταξίδια, διακοπές, καφεδάκια, σινεμά, ποτά, ξενύχτια, γιορτές, γενέθλια, χοροί… Κι ήρθε η στιγμή που την χρειάστηκες… Ήρθε η στιγμή που χρειάστηκες εσύ έναν ώμο να κλάψεις, η στιγμή που εσύ λύγισες και χρειαζόσουν κάποιον να σε σηκώσει ή τουλάχιστον να καθίσει στο πάτωμα δίπλα σου. Και σε εκείνη τη δύσκολη στιγμή, τη δική σου δύσκολη στιγμή, εκείνη δεν ήταν εκεί… την έκανε…
Πέρασε ο καιρός κι όσο κι αν σε πλήγωσε η φυγή της ειδικά σ’ εκείνη τη στιγμή της ζωής σου, ακόμη δεν μπορείς να απαντήσεις στο “γιατί”, ακόμη δεν μπορείς να καταλάβεις που έκανες λάθος, ακόμη δεν ξέρεις τι την ώθησε να φερθεί έτσι. Εκείνη, η αδερφή σου, αίμα σου σχεδόν… να φύγει σ’ αυτή τη φάση της ζωής σου; Μπορεί κάποια στιγμή να προσπάθησες να την πλησιάσεις για να μάθεις τους λόγους και να πήρες την γελοιότερη απάντηση του κόσμου ή ακόμη και να σε κατηγόρησε πως εσύ δεν έβλεπες τη συμπαράσταση που σου πρόσφερε. Ή μπορεί να μην μπήκες καν στον κόπο να της μιλήσεις. Επέλεξε να είναι απούσα και τώρα που άρχισες να συνέρχεσαι δεν θέλεις εσύ να την ξανακάνεις κομμάτι της ζωής σου. Είτε έτσι είτε αλλιώς όμως, πόνεσε. Πονάει να επενδύεις σε ανθρώπους, να τους βάζεις στην καρδιά σου και να αποδεικνύονται ελλιπείς…
Υπάρχουν κι αυτοί… αυτοί που δεν άξιζαν τίποτα απ’ όσα τους έδωσες, τίποτα απ’ όσα ένιωσες γι’ αυτούς… κενά φιαλίδια ντυμένα άνθρωποι… Τι τα θες; “Δεν πειράζει” να λες και να χαμογελάς, τόσο άντεξαν, μέχρι εκεί μπορούσαν. Μπορεί να έχασες μια “κολλητή” αλλά κέρδισες ένα μάθημα ζωής! Έμαθες πως υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι φίλοι… φίλοι που στα δύσκολα την κάνουν, αλλά φίλοι που δεν ήταν τότε, μάλλον δεν ήταν ποτέ!
Της Κικής Γιοβανοπούλου
Καλημέρα! Ως προς τις σχέσεις φιλίας,πιστεύω οτι για να είναι τω όντι φιλικές πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στο τι δίνει ο ένας, τι εισπράττει ο άλλος και να υπάρχει και από τις δυο μεριές, Να μοιράζονται δηλαδή κάπως τα πράγματα- αναλόγως και των συνθηκών- έτσι ώστε να τελούν στην αρμονία που φέρνει η ισορροπία.. Γιατί όταν ο ένας είναι εκείνος που μόνο δίνει και ο άλλος είναι εκείνος που μόνον εισπράττει, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο περί φιλίας. Και, οτι την ευθύνη για την επί χρόνια διατήρηση μιας τέτοιας δυσαρμονίας- ανισορροπίας στην σχέση την φέρουν και τα δυο μέρη, δηλαδή και εκείνος που μόνον δίνει και ο άλλος που μόνον εισπράττει.
Βέβαια, όταν ξεκινάει μια φιλία να χτίζεται και στην διάρκεια της υπάρχει καλοπροαίρετη διάθεση- δίνει ο ένας χωρίς απαραίτητα να περιμένει και να προσδοκά ανταπόκριση άμεση και από τον άλλον, ούτε επειδή θέλει ο άλλος να τον έχει ανάγκη..Προσφέρουμε και για την χαρά της προσφοράς, δηλ..,δεν δίνουμε κάτι για την ανταπόδοση αυτή καθ΄αυτή. Για να διατηρηθεί όμως, στον χρόνο μια φιλία αληθινή είναι απαραίτητη και η ανταπόδοση στην μορφή που ο άλλος μπορεί να την δώσει, ανταποκρινόμενος στην προσφορά του άλλου.. Είναι ζήτημα πραγματικό το τι συμβαίνει για την κάθε περίπτωση αυτό,,Το να νοιάζεται, το να αγαπά και να συμμερίζεται ο ένας φίλος τον άλλον και να συμπαρίσταται στην ανάγκη του είναι η βάση της φιλίας..Κι αν από τις συνθήκες, προκύπτει αδιαφορία κι αγνωμοσύνη από την μεριά του ενός, τότε το δοτικό μέρος μπορεί να νοιώσει αντικείμενο εκμετάλλευσης σε αυτή την σχέση..Τότε είναι που η σχέση εμπιστοσύνης- βασική προϋπόθεση για μια φιλία- καταρρέει.
.Το μέγεθος της πληγής που αφήνει στον δοτικό εξαρτάται και από τι προσδοκούσε και σε πόσο βαθμό από τον άλλον και από του πόσο γνώριζε ποιός είναι ο άλλος. Επίσης, από το αν ο άλλος έχει ή όχι κατανοήσει και τις ανάγκες του φίλου του στην συγκεκριμένη περίπτωση της αδράνειας στην συμπεριφορά του, ώστε να πράξει ανάλογα ενός φίλου.
Δυστυχώς οι φιλίες οι αληθινές είναι σπάνιες,απαιτούν μεγάλη διάρκεια χρόνου για να χτιστούν και προσπάθεια ικανή για να διατηρηθούν…Έχει συμβεί, συμβαίνει και θα συμβαίνει στις ανθρώπινες σχέσεις και όχι μοναχά στις φιλικές, οι άνθρωποι να απογοητεύουν, να στέκονται- όπως το λέτε ελλιπείς – ή και να αποδεικνύονται κούφιοι ¨Άρα, έτσι όπως τα βλέπω, προσέχουμε που θα επενδύσουμε και τι..και κοιτάμε να μην έχουμε και μεγάλες προσδοκίες από τους άλλους,
Αυτά και με τις ευχές μου για να έχετε Καλά Χριστούγεννα !
Ευχαριστούμε πολύ για το όμορφο σχόλιό σας! Όλων των ειδών οι σχέσεις πρέπει να διέπονται από ισορροπία, αλλά όπως προείπατε όταν υπάρχει θετική και καλοπροαίρετη διάθεση δεν βάζουμε σε ζυγαριά τα όσα δίνουμε και τα όσα λαμβάνουμε. Ο χρόνος όμως πάντα δείχνει αν πρόκειται για μια πραγματική φιλία ή για μια σχέση εκμετάλλευσης. Καλά Χριστούγεννα!
Το έκανα tweet στο twitter μου το βρήκα εξαιρετικό…
Ευχαριστούμε τοοοσο πολυ! ❤️❤️