Σου χρωστάω εαυτέ μου…

Σου χρωστάω εαυτέ μου… Σου χρωστάω! Σου χρωστάω ένα πιο μεγάλο χαμόγελο κι ένα πιο φωτεινό βλέμμα, σου χρωστάω ένα πιο υγιές και πιο ξεκούραστο σώμα. Σου χρωστάω ένα ποτό σ’ εκείνο το μπαράκι μπροστά στη θάλασσα κι ένα κυριακάτικο ξύπνημα μετά από πολύωρο χουζούρεμα. Σου χρωστάω μια μονοήμερη εκδρομή με το αυτοκίνητο, παρέα μ’ ένα βιβλίο μόνο.

Σου χρωστάω τις φωνές που δεν έβαλες όταν σ’ αδίκησαν. Σου χρωστάω το αίμα σου, που δεν το πήρες πίσω εκείνη τη φορά και που σου καίει ακόμη τα σωθικά. Σου χρωστάω όλα τα “Όχι” που δεν είπες ενώ το ήθελες. Όλα τα “όχι” που έγιναν “ναι” για να μην στεναχωρήσεις τους άλλους. Σου χρωστάω εκείνο το μαύρο δερμάτινο μπουφανάκι που για δεύτερη χρονιά λιμπίζεσαι σ’ εκείνη τη βιτρίνα κι όλο σου λέω “Όταν ευκολυνθώ”.

Ξέρω πως άνθρωποι έφυγαν νωρίς… πιο νωρίς απ’ όσο υπολόγιζαν και δεν κατάφεραν ποτέ να ξεπληρώσουν στον εαυτό τους όσα του χρωστούσαν. Πόσο πνιγηρή σκέψη! Σου υπόσχομαι πως δεν θα στο κάνω αυτό. Ξέρω πως σου χρωστάω και τα χρέη μου έχω μάθει να τα πληρώνω. Και σε σένα θα τα ξεπληρώσω. Αργά ή γρήγορα…

Της Κικής Γιοβανοπούλου