“Μεγαλώστε άντρες κι όχι αγοράκια” λένε… “Μην τους κάνετε μαμάκηδες” λένε… “Μην μεγαλώνετε εν δυνάμει δυνάστες” λένε… Μπάστα, μπάστα γιατί κάπου το χάνουμε και θα πέσει μαλλιοτράβηγμα! Ο γιος μου είναι ένα πλάσμα που ήρθε στα χέρια μου κάτι λιγότερο από 3 κιλά, είναι ένα πλάσμα που γέμισε με φως όλα τα σκοτάδια της ζωής μου με το γέλιο του, ένα πλάσμα που μ’ ένα του άγγιγμα, έκανε την καρδιά μου να γεμίσει χρώματα. Είναι ένα πλάσμα που με κόπους, θυσίες και ξενύχτια, ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να τον καμαρώσω “άντρα δυο μέτρα σαν το κουκλί!”. Είναι ένα πλάσμα για το οποίο κόπιασα και θα κοπιάσω, που πόνεσε η μέση μου να τον κρατάω απ’ τα χεράκια για να μάθει να περπατάει, που μάλλιασε η γλώσσα μου να “μπα-μπαλίζω” για να τον βοηθήσω να πει τις πρώτες του λέξεις. Είναι το πλάσμα για το οποίο ξέχασα αρκετά κομμάτια του εαυτού μου, κάνοντάς τον προτεραιότητα. Νομίζω λοιπόν πως έχω κάθε δικαίωμα και να τον κανακέψω και να τον φροντίσω και να τον κακομάθω! Μάνα είμαι βρε αδερφέ!

Είμαι μάνα και δεν σκοπεύω να απολογηθώ σε κανέναν γιατί του τηγάνισα πατατούλες και κεφτεδάκια αφού δεν τρώει τις μπάμιες! Είμαι μάνα και θα του σιδερώνω τα πουκάμισα μέχρι να βγάλω κάλλους στα δάχτυλά μου! Δεν είπαμε να γίνει ένας τεμπελχανάς που περιμένει τα πάντα στο χέρι… ανεξάρτητος άνθρωπος όμως δεν σημαίνει πως αφότου ενηλικιωθεί, η μανούλα δεν θα του φτιάξει κοτόσουπα όταν έχει πυρετό (έστω 37.1)!

Θα έρθει μια στιγμή που θα μου την “κουβαλήσει” την “όποια” στο σπίτι και θα την βάλει στο πλάι του και θα πει ότι αυτή είναι η γυναίκα της ζωής του. Και εντάξει… ψύχραιμη από φύση, δεν θα το πάθω το εγκεφαλικό, ούτε θ’ αρχίσω να διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου, ουρλιάζοντας “πού θα αφήσεις τη μανούλα γιόκα μου;;;;;” (όχι ότι δεν θα μου περάσουν απ’ το μυαλό αυτά κι άλλα τόσα) αλλά το αριστερό το φρύδι, δεν θα κρατηθώ, θα το σηκώσω! “Ποια είναι αυτή;” και “Πού την γνώρισες;” κι “Από πού κρατάει η σκούφια της;” και “Τι θέλει απ’ το μονάκριβό μου;”…

Και θα έρθει κι η στιγμή που η “όποια” θα γκρινιάζει στις φίλες της για το πώς τον ανέθρεψα και για το ότι όλα στο χέρι τα περιμένει μπλα μπλα μπλα (ούτε που με νοιάζει τι λες!). Εγώ είμαι η μανούλα κυρία μου! Εσύ είσαι η γυναίκα του! Τον κατάφερες και τρώει και μπάμιες; Μαγκιά σου! Τον κατάφερες και σιδερώνει τα πουκάμισά του μόνος του; (φωτιά θα πέσει να μας κάψει!) Εύγε σου! Στο σπίτι σας δεν θα ανακατευτώ! Εγώ όμως όταν το θέλει, θα τον φροντίζω και θα του τηγανίζω πατατούλες και κεφτεδάκια ακόμη κι όταν περπατάω με το πι! Γιατί η αγάπη της μάνας είναι φροντίδα… κι ως μάνα έχω το δικαίωμα να τον κακομάθω τοιουτοτρόπως… Και στην τελική μέσα από μένα έμαθε να σ’ αγαπάει τόσο στοργικά (είπες κάτι;)! Εσύ ως σύζυγος κάνε τα δικά σου. Όπως λοιπόν εγώ δεν θα πάθω υστερία όταν τον δω να σφουγγαρίζει, έτσι κι εσύ δεν θα λες λέξη όταν του φέρνω τον καφέ του στο χέρι! Γκέγκε;