Τα όνειρα δεν κληρονομούνται…

Είχα μια φίλη παλιά, απ’ αυτές τις παιδικές, που παίζαμε κούκλες κι ανταλλάσαμε αλληλογραφίες… τη Ματίνα. Η Ματίνα, μοναχοκόρη και παραχαϊδεμένη, η μοναδική απ’ την παρέα που είχε KAI το σπιτάκι KAI το τροχόσπιτο της Barbie! Η Ματίνα, είχε μια μαμά. Μια μαμά μ’ ένα όνειρο. Ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, να γίνει ηθοποιός… Θυμάμαι πως κάθε φορά που μαζευόμασταν σπίτι της Ματίνας, η μαμά της καθόταν μαζί μας και μας μιλούσε γι’ αυτό της το όνειρο. Θυμάμαι να μας λέει πόσο δυστυχισμένη ήταν που τα έφερε έτσι η ζωή και δεν της δόθηκε η ευκαιρία να το πραγματοποιήσει ποτέ. Θυμάμαι επίσης τη Ματίνα, να δυσανασχετεί που η μαμά της δεν μας άφηνε να παίξουμε με την ησυχία μας. Την θυμάμαι να δυσανασχετεί που δεν μας άφηνε να “βαφτίσουμε” το σπιτάκι της Barbie, “σχολείο” για να κάνει τη δασκάλα… ξανά…

Πριν κάποια χρόνια που συνάντησα τη μητέρα της στο δρόμο τυχαία, μου είπε περιχαρής πως η Ματίνα έκανε το όνειρό της πραγματικότητα κι έγινε ηθοποιός! Το “της” άραγε, αφορούσε τη Ματίνα;

Όλοι είχαμε όνειρα. Κάποια ίσως να μην καταφέραμε να τα πραγματοποιήσουμε ποτέ. Κάποια απ’ αυτά, μπορεί να έρχονται ακόμη στη σκέψη μας και ν’ αναρωτιόμαστε “Τι θα γινόταν αν…”. Δεν έγιναν πραγματικότητα όμως και καλώς ή κακώς καταλήξαμε κάπου αλλού.

Προφανώς ως γονείς θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας και σίγουρα θα θέλαμε να μπορέσουμε να τους προσφέρουμε πράγματα που ενδεχομένως μας έλειπαν ως παιδιά. Τι γίνεται όμως με τα όνειρά μας; Τα παιδιά μας οφείλουν να κάνουν τα δικά μας όνειρα πράξη; Πρέπει να ζήσουμε τη ζωή που δεν ζήσαμε, μέσα απ’ τα παιδιά μας;

Τα παιδιά μας, είναι κομμάτι μας, παραμένουν όμως διαφορετικοί, ανεξάρτητοι άνθρωποι. Άνθρωποι που μεγαλώνοντας θα έχουν δικό τους χαρακτήρα, προσωπικότητα και… (μάντεψε!) όνειρα και φιλοδοξίες! Τα παιδιά μας δεν είναι η δεύτερη ευκαιρία που μας δίνεται, για να κάνουμε πράξη τα όνειρά μας. Το ότι δεν καταφέραμε ποτέ να γίνουμε μπαλαρίνες, αστροφυσικοί ή δικηγόροι παρ’ Αρείω Πάγω, δεν σημαίνει πως αυτό τα μικρά πλασματάκια που ήρθαν στη ζωή μας και την γέμισαν χρώματα, οφείλουν μεγαλώνοντας να εκπληρώσουν τους απραγματοποίητους στόχους μας. Στόχος μας ως γονείς είναι να τα “φορτώσουμε” με όσα περισσότερα εφόδια μπορούμε για ένα όσο καλύτερο μέλλον γίνεται. Δεν είναι να τα “φορτώσουμε” με ευθύνες που δεν τους αναλογούν.

Η Ματίνα… η ηθοποιός… είναι άραγε ευτυχισμένη σήμερα; Κι η μαμά της, πρέπει άραγε να είναι περήφανη που έστω κι έτσι, το “θεατρικό σανίδι” μπήκε στη ζωή της; Μήπως η σωστή απάντηση στην ερώτηση “Τι θα ήθελες να γίνει όταν μεγαλώσει;” είναι απλά “ευτυχισμένο”; Μήπως η σωστή ευχή δεν είναι “Να το καμαρώσετε όπως επιθυμείτε” αλλά “Να το καμαρώσετε όπως επιθυμεί;”...

Της Κικής Γιοβανοπούλου