“Αφού υπάρχουν τόσοι μόνοι, γιατί υπάρχουν τόσοι μόνοι”; Ένα ερώτημα που παρότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, με λίγη δόση υπερβολής αιώνιο, παραμένει αναπάντητο. Η μοναξιά στις μέρες μας έχει πάρει μορφή επιδημίας, με κύριο χαρακτηριστικό της τη γκρίνια, την γκρίνια και τα παράπονα.
“Εγώ γιατί να μην μπορώ να βρω έναν άνθρωπο της προκοπής;”
“Μια γυναίκα που να ξέρει τι θέλει δεν υπάρχει ρε φίλε!”
“Δεν υπάρχουν άντρες πια!”…
Απ’ την άλλη πλευρά, η γκρίνια είναι από μόνη της αντι-ερωτική, αντι-σεξουαλική και απωθητική, δηλαδή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη μοναξιά, άρα… φαύλος κύκλος!
Ακόμη και στην ηλικία των 35+, όλοι έχουμε αρκετούς φίλους που δηλώνουν “ελεύθεροι κι ωραίοι”, κάποιοι εκ των οποίων, με μια δόση πικρίας στη φωνή τους. Προφανώς υπάρχει και μια μερίδα ανθρώπων που απολαμβάνουν τη μοναξιά και την ελευθερία τους, υπάρχουν όμως κι οι άλλοι, εκείνοι που είναι μόνοι αναγκαστικά επειδή δεν μπορούν να βρουν κάποιον κατάλληλο να γεμίσει τα κενά τους. Πού οφείλεται όμως αυτό; Γιατί ενώ θεωρητικά οι περισσότεροι ψάχνουν το “άλλο τους μισό”, έχει γεμίσει ο ντουνιάς με μισούς-γκρινιάρηδες ανθρώπους;
Κάποιοι, αφοσιώνονται τόσο πολύ στη δουλειά τους, σε μια προσπάθεια να επιβιώσουν σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές, που αφήνουν στην άκρη το κεφάλαιο “Έρωτας” μέχρι νεοτέρας. Κάποιοι, δεν έχουν καν δουλειά κι επειδή ως γνωστόν “ο έρωτας κοστίζει”, προτιμούν να περνούν τα βράδια τους παίζοντας Playstation. Κάποιοι άλλοι, έχουν εξωπραγματικές απαιτήσεις απ’ τους άλλους, μιας και θεωρούν πως εκείνοι είναι το λιγότερο κελεπούρια. Κάποιοι άλλοι έχουν καεί τόσο απ’ το χυλό, που δεν καταδέχονται ούτε να φυσήξουν τα γιαούρτια που βλέπουν. Πάρε τον πληθυσμό, αφαίρεσε τους “μη διαθέσιμους”, αφαίρεσε και όλους τους παραπάνω και πες μου… τι μένει;
Τι μένει για τη Μαρία που στα 34 της θέλει να κάνει οικογένεια; Τι μένει για τον Κώστα που στα 37 του μένει ακόμη στο πατρικό του; Τι μένει για την 40χρονη Τόνια που χώρισε πριν 6 χρόνια και ζει με την κόρη της; Τι μένει για τον Αντρέα που ζει μόνος παρά τα 43 του χρόνια; Τι μένει για όλους αυτούς τους μόνους, που δεν θέλουν άλλο να είναι μόνοι; Όποιος θέλει βρίσκει λένε, όμως αν ίσχυε αυτό, γιατί υπάρχουν τόσοι μόνοι που δεν θέλουν να είναι μόνοι; Μήπως δεν θέλουν πραγματικά να πάψουν να είναι μόνοι; Μήπως δεν βρίσκουν κάποιον ιδανικό για εκείνους για να σταματήσουν να είναι μόνοι; Πολλά τα ερωτήματα, πολλές και υποκειμενικές κι οι απαντήσεις.
“Αφού υπάρχουν τόσοι μόνοι, γιατί υπάρχουν τόσοι μόνοι”; Ένα ερώτημα που παρότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, με λίγη δόση υπερβολής αιώνιο, παραμένει αναπάντητο…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
Hello mate great bblog post