Φίλοι που άρχισαν να απομακρύνονται χωρίς προφανή λόγο, έρωτες που άρχισαν να αραιώνουν χωρίς ουσιαστική αιτία… Άνθρωποι που συμπαθήσαμε ή ερωτευτήκαμε, όμως τα αισθήματα δεν ήταν αμοιβαία (που έλεγε κι ο Γονίδης). Πόσες φορές στη ζωή μας, δεν βιώσαμε τέτοιες καταστάσεις; Πόσες φορές δεν πληγωθήκαμε από τέτοιες συμπεριφορές; Πόσες φορές δεν επιμείναμε; Πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε να επαναπροσεγγίσουμε; Πόσες φορές σαν πεισματάρικα παιδιά δεν σκεφτήκαμε πως δεν μπορεί, αν μας γνωρίσει καλύτερα ο άλλος, θα μας συμπαθήσει / ερωτευτεί / αγαπήσει; Πόσες φορές δεν συνεχίσαμε να πηγαίνουμε εκεί που αγαπάμε, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να μας αγαπήσουν; Πόσο ψυχοφθόρα δεν ήταν αυτή η διαδρομή; Πόσο κλάμα δεν έκρυβε η κάθε επιστροφή;

Κι εκεί… στην επιστροφή, ποιος έβαζε φάρμακο στις πληγές μας; Ποιος ήταν ο ώμος που γείραμε για να κλάψουμε; Ποια ήταν η αγκαλιά που ξαποστάσαμε απ’ την υπερπροσπάθεια; Ποιος ήταν που έβαλε τη βότκα, στο ποτήρι με τον πάγο; Ναι… αυτοί που μας αγαπάνε ήταν. Και η γαλήνη κι η ηρεμία που νιώσαμε μετά;

Κι εκεί… την ώρα της επιστροφής, που ήμασταν μόνοι και θλιμμένοι και άδειοι, ποιος ήταν που πήρε τηλέφωνο για να κεράσει ποτάκι παραλία; Ποιος ήταν που επέμενε να έρθει απ’ το σπίτι για ταινία; Ποιος ήταν που μας απείλησε ότι θα μας πάρει σηκωτούς αν δεν πάμε σ’ εκείνο το πάρτι παρέα; Ναι… αυτοί που μας αγαπάμε ήταν. Κι η σιγουριά κι η ελευθερία που αισθανθήκαμε; Ήταν γιατί αυτό είναι το “σπίτι” μας. Ήταν γιατί αυτό είναι το μέρος που πρέπει να πηγαίνουμε. Εκεί που μας αγαπάνε…

Δυστυχώς δεν ζούμε στο παραμύθι που η πριγκίπισσα ερωτεύτηκε τον πρίγκιπα και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Στη ζωή, πολλές πριγκίπισσες γεμίζουν με δάκρυα τα πουπουλένια μαξιλάρια τους, γιατί οι πρίγκιπες που αγάπησαν, έχουν πάρει στο κατόπι μια χορεύτρια οριεντάλ. Στη ζωή, πολλοί πρίγκιπες, μένουν “μπουκάλα” με το σπαθί ανά χείρας (παρότι έτοιμοι να σκοτώσουν όλους τους δράκους), την ώρα που οι πριγκίπισσες που γούσταρουν, κάνουν τα γλυκά ματάκια στον τύπο με το συνεργείο αυτοκινήτων, δυο στενά παρακάτω. Στη ζωή, τα αισθήματα δεν είναι πάντα αμοιβαία και το μη αμοιβαίο πληγώνει. Πληγώνει και αποδεκατίζει ψυχές.

Καλή η διεκδίκηση και σίγουρα μέγιστη αρετή η επιμονή, αλλά ακόμη μεγαλύτερη είναι να ξέρεις πού να σταματάς να επιμένεις. Να ξέρεις, πού δεν υπάρχει ελπίδα πια ν’ αγαπηθείς και να μπορείς να εκτιμήσεις σωστά το ν’ αγαπιέσαι. Γιατί στο τέλος, στο “ν’ αγαπιέσαι” θα επιστρέψεις. Εκεί εξάλλου ανήκεις. Εκεί που σε δέχονται όπως είσαι, εκεί που σ’ εκτιμούν, εκεί που σε φροντίζουν. Εκεί που γελάνε στη χαρά σου και σε αγκαλιάζουν σφιχτά στη λύπη σου. Εκεί που σε θέλουν και σε ζητούν το κάθε λεπτό. No matter what…

Μόνο εκεί που σ’ αγαπούν να πηγαίνεις. Εκεί να μένεις. Κι αν πηγαίνεις κάπου κάπου κι εκεί που αγαπάς, να μένεις λίγο. Αλλού ανήκεις… 

Της Κικής Γιοβανοπούλου