Η ώρα πλησιάζει 2 τα ξημερώματα. Τα καμάρια μου κοιμούνται και δεν έχω ύπνο. “Δεν φτιάχνω μία πίτσα στα γρήγορα να τους δώσω και στο σχολείο αύριο;” σκέφτομαι. Και θα μου πεις “Τέτοια ώρα σου ‘ρθε;” “Ε ναι! Τότε μου ‘ρθε! Είναι γνωστό εξάλλου, ότι μέσα μου κρύβω έναν Άκη Πετρετζίκη (γκουχ γκουχ, καλά μπορεί να είναι και ένας Ηλίας Μαμαλάκης) και όταν ξυπνήσει δεν μπορώ να τον συγκρατήσω!”. Την ώρα που ψιλοκόβω το μπέικον, ακούω την εξώπορτα να χτυπάει. Τρέχω στην πόρτα με το φόβο ότι κάτι πολύ σοβαρό έχει συμβεί. Κοιτάω απ’ το ματάκι και βλέπω μια αναμαλλιασμένη κυρία με πιτζάμες “Η από κάτω είμαι” ακούω μια τσιριχτή φωνή. Ανοίγοντας την πόρτα, δεν προλαβαίνω ν’ αρθρώσω λέξη! “Κάνετε φασαρία και δεν μπορούμε να κοιμηθούμε!” λέει η τσιριχτή φωνή. Στραβοκαταπίνω, παίρνω μια βαθιά ανάσα και προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. “Φασαρία; Τι φασαρία ακούτε δηλαδή;” ρωτάω. “Περπατάτε!” μου λέει και μένω αποσβολωμένη να την κοιτάζω. Θα μπορούσα να πω ακριβώς τι της απάντησα πριν της κλείσω την πόρτα στα μούτρα, αλλά φοβάμαι ότι θα μας κόψει το ΕΣΡ!
Η κυρά Σούλα, είχε μετακομίσει πριν 3-4 μέρες, στο ακριβώς από κάτω διαμέρισμα. Η κυρά Σούλα που είχε μετακομίσει πριν 3-4 ΜΕΡΕΣ από κάτω μας και απ’ το διαμέρισμα της οποίας, τις μέρες εκείνες, ακούγονταν σφυριά, κομπρεσέρ, τριξίματα και χτυπήματα, ανέβηκε ξημερώματα σπίτι μου, για να κάνει παρατήρηση ότι… περπατάμε! Ήταν παραπάνω από εμφανές ότι… δεν ξεκινήσαμε καλά…
Η κυρά Σούλα, εμφανίζεται και πάλι στο κατώφλι μου, 1-2 βδομάδες αργότερα. Κρατάει στο χέρι της, ένα κόκκινο αυγό (πλησίαζε Πάσχα) κι αφού μου κάνει χριστιανική διάλεξη για τις σχέσεις των ανθρώπων, τσουπ… βγάζει κι απ’ το άλλο της χέρι μια καρτέλα με τσοχάκια, να τα βάλω στις καρέκλες της τραπεζαρίας, να μην ακούγεται θόρυβος όταν τις τραβάμε. Χάριν ΕΣΡ, δεν μεταδίδω τη συνέχεια!
Σάββατο μεσημέρι (κι αρκετές μέρες αργότερα απ’ το σκηνικό με το αυγό και τα τσοχάκια), είμαι ξαπλωμένη αγκαλιά με τα καμάρια μου και βλέπουμε Bob Σφουγγαράκη, όταν ακούω ένα ανεπαίσθητο χτύπημα στην εξώπορτα. “Ποιος είναι μεσημεριάτικα;” σκέφτομαι. Κοιτάζω απ’ το ματάκι και βλέπω δύο… ένστολους! Ανοίγω τρομαγμένη, για να μ’ ενημερώσουν ότι έγινε καταγγελία πως στο διαμέρισμά μου ακούγονται… σφυριά! “Εμείς τηλεόραση βλέπουμε! Ακούσατε εσείς κανένα σφυρί;” ρωτάω εκνευρισμένη. Ευγενέστατοι οι κύριοι, δεν μπορώ να πω, κουνάνε το κεφάλι τους με κατανόηση κι αποχωρούν. Το πόσο Τούρκος έγινα και το τι σκέφτηκα, μετά απ’ αυτό, είναι μια άλλη ιστορία… Το θέμα είναι πως η κυρά Σούλα, είχε ξεπεράσει τα όρια, για μία ακόμη φορά όμως παρέμεινα “κυρία” και δεν έδωσα έκταση στο θέμα. Περίμενα όμως την σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι και φυσικά δεν άργησε να μου δώσει την αφορμή…
Επιστρέφω σπίτι μετά από μια πραγματικά κουραστική μέρα. Η ώρα κοντεύει 8 το βράδυ. Την ώρα που είμαστε στο ασανσέρ, κρατάω τα καμάρια μου απ’ το χέρι κι ακούω υπομονετικά την κόρη μου να κλαίει γιατί ήθελε και δεύτερο παγωτό. Μπαίνοντας στο σπίτι ακούω χτυπήματα στο… πάτωμα! Η κύρα Σούλα, χτυπούσε το ταβάνι της (και πάτωμά μου) με ένα σκουπόξυλο (όπως έμαθα αργότερα)! Προφανώς την ενόχλησε το κλάμα του παιδιού! Ε δεν κρατήθηκα… αρπάζω την καρέκλα της τραπεζαρίας (στην οποία δεν είχα βάλει και τα τσοχάκια της) και την κοπανάω στο πάτωμα δυνατά πολλές φορές. Κι όταν λέω, δυνατά, εννοώ πραγματικά δυνατά! Και μετά… σιγή… Κιχ δεν ξανακούστηκε απ’ τον κάτω όροφο…
Καιρό αργότερα, η κυρά Σούλα, έφυγε κυριολεκτικά νύχτα απ’ το διαμέρισμά της, αφήνοντας πολλά απλήρωτα ενοίκια, κοινόχρηστα και πολλές ζημιές. Η ιδιοκτήτρια, κυριολεκτικά τραβούσε τα μαλλιά της, την ώρα που εμείς κάναμε πάρτι! Κατά το “Πέθανε ο θείος!” της ελληνικής ταινίας με την Βλαχοπούλου, εμείς τραγουδούσαμε και χορεύαμε το “Έφυγε η Σούλα!”…
Περαστικά στον επόμενο “από πάνω σου” κυρά Σούλα!!!
Της Κικής Γιοβανοπούλου