Πόσες φορές δεν δέχτηκες / ανέχτηκες / έκανες ότι δεν άκουσες / υπέμεινες / άντεξες πράγματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα σ’ έκαναν τουλάχιστον… Τούρκο; Πόσες φορές δεν χαμογέλασες βεβιασμένα και μ’ ένα “Δεν πειράζει” στο μυαλό, έδιωξες σαν ενοχλητική αυγουστιάτικη μύγα, την όποια ενόχληση αισθάνθηκες; Μ’ ένα απλό “Δεν πειράζει”, ήσουν και πάλι το καλό, βολικό παιδί που αγαπάνε όλοι! Δυο λεξούλες ήταν μόνο… σιγά!

Κι ήρθε η στιγμή που σου γύρισε το μάτι που λένε… Και βαρέθηκες και να δέχεσαι και να ανέχεσαι και να υπομένεις. Κι ήρθε η στιγμή που σου τελείωσαν τα “Δεν πειράζει” κι αποφάσισες πως δεν γουστάρεις άλλο να καταπίνεις ενοχλήσεις κι αποφάσισες πως τελικά πειράζει…

Πειράζει να σε φορτώνει (ξανά) η φίλη σου η Νίτσα, για να πας να της πάρεις τα παιδιά απ’ το σχολείο γιατί είναι στο κομμωτήριο! Πειράζει να σε αγγαρεύει (πάλι) η ξαδέρφη σου η Κούλα να την πετάξεις μέχρι τη δουλειά, στην άλλη άκρη της πόλης για να μην στριμωχτεί στο λεωφορείο! Πειράζει να “πρέπει” η Πετρούλα, αγαπημένη κατά τ’ άλλα φίλη, να έρθει στο σπίτι σου (πάλι) με την… όχι και τόσο συμπαθητική αδερφή της. Πειράζει να πρέπει να πάρεις εσύ (ξανά) τηλέφωνο στον ηλίθιο που φτιάχνει το ασανσέρ στην πολυκατοικία και να μαλώσεις μαζί του που πάλι χάλασε! Πειράζει να “πρέπει” να συνεχίσεις να χαμογελάς, όταν ο απέναντι ξεπερνάει ξανά, επιδεικτικά τις κόκκινες γραμμές σου. Πειράζει… Πειράζει γιατί δεν γουστάρεις πια! Γιατί το να είσαι πάντα το καλό παιδί δεν εκτιμάται πάντα! Και γιατί εν πάση περιπτώσει δεν θες! Πειράζει γιατί αποφάσισες πως τα πολλά “Δεν πειράζει” σε… πειράζουν!

Κατάλαβες σύντομα, πως αυτή σου η απόφαση, ήταν απ’ τις πιο σοφές που πήρες ποτέ. Γιατί από εκείνη τη στιγμή και μετά, άρχισες να είσαι πιο ήρεμη, με πιο ξεκούραστο μυαλό, γαλήνεψες… Απ’ την άλλη, όταν σου τέλειωσαν τα “Δεν πειράζει” ήταν η στιγμή που άρχισαν κάποιοι γύρω σου να ενοχλούνται. Να ενοχλούνται και να στο δείχνουν. Να στο δείχνουν και να απομακρύνονται. “Πως τολμάς να λες όχι; Πως τολμάς να έχεις άποψη;”. Μ’ αυτά κι άλλα τέτοια χαριτωμένα, οι “δήθεν-δικοί-σου-άνθρωποι”, άρχισαν να την κάνουν… Αλλά να σου πω κάτι; Αυτό πραγματικά δεν πειράζει!

Της Κικής Γιοβανοπούλου