Μεγαλώσαμε με στερεοτυπικές ατάκες τύπου “Οι άντρες δεν κλαίνε” κι αφού θεωρητικά τουλάχιστον ο άντρας είναι το ισχυρό φύλο, όπου “άντρας” βάλε “δυνατός άνθρωπος”. Μεγαλώσαμε λοιπόν με την πεποίθηση πως το κλάμα δείχνει αδυναμία. Για να είσαι (ή τουλάχιστον να δείχνεις) δυνατός, πρέπει να καταπνίγεις τα συναισθήματά σου και να σφίγγεις τα δόντια. Φαίνεται ή όχι όμως, απ’ όλα τα μάτια κυλούν δάκρυα. Άλλοι τα δείχνουν κι άλλοι απλά τα καταπίνουν, κρύβοντάς τα βαθιά μέσα τους. Προφανώς κάτι τέτοιο θα είχε στο νου του ο Γάλλος γνωμικογράφος και δημοσιογράφος Maurice Chapelan, όταν είπε το απίστευτο… “Αυτοί που δεν κλαίνε ποτέ, είναι γεμάτοι δάκρυα”…
Είναι λάθος να θεωρούμε πως αυτός που κλαίει πιο εύκολα, είναι απαραίτητα πιο ευαίσθητος από αυτόν που δεν θα δείξει τη στεναχώρια ή τη συγκίνησή του. Είναι λάθος να θεωρούμε πως κάποιος που μπορεί να συγκρατηθεί και δεν εκφράζει εύκολα τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθει, είναι πιο ισχυρός. Είναι λάθος να πιστεύουμε πως “οι άντρες δεν κλαίνε”…
Έρευνες επί του θέματος, έχουν αποδείξει περίτρανα πως το να κλαις εύκολα, δείχνει ότι όχι απλά δεν είσαι πιο ανίσχυρος, αλλά είσαι και πιο γενναίος απ’ όλους αυτούς που κάνουν την καρδιά τους πέτρα. Οι άνθρωποι που κλαίνε συχνά, είναι συνήθως χαρακτήρες, που δεν φοβούνται να εκφραστούν και που δεν αγχώνονται για το πως θα τους χαρακτηρίσουν οι τρίτοι.
Τα δάκρυα, είναι ένας τρόπος να βγάλουμε από μέσα μας αυτά που μας βαραίνουν. Είναι ένας τρόπος να ξεσπάσουμε την ένταση / πόνο / στεναχώρια / θλίψη που νιώθουμε και να “διώξουμε” ένα μέρος αυτών. Το κλάμα ανακουφίζει… καθαρίζει την ψυχή μας… Το κλάμα μας κάνει καλό και τα δάκρυα, δεν είναι ένδειξη ανίσχυρου χαρακτήρα.
Μεγαλώσαμε μ’ αυτά τα στερεότυπα κι ίσως κάποιοι από μας, ως “γέρικα σκυλιά”, να μην μπορούμε να μάθουμε “καινούρια κόλπα”, θα ήταν όμως καλό, να γαλουχήσουμε τις νέες γενιές αλλιώς. Ως “παθώς” (και “μαθώς”!), προσπαθώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου διαφορετικά. Συνηθίζω να τους λέω, πως τα δάκρυα δεν είναι τίποτε άλλο από πόνος που βγαίνει από μέσα μας. Με το κλάμα απλά τον διώχνουμε και νιώθουμε καλύτερα. Είμαστε άνθρωποι κι οι άνθρωποι έχουν συναισθήματα, τα οποία για να είμαστε καλά, πρέπει να τα εκδηλώνουμε, να μην τα κρατάμε στην ψυχή μας, βαραίνοντάς την. Μόνο έτσι θα ζήσουμε ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι! Γιατί, τελικά… κι οι “άντρες” κλαίνε…
Της Κικής Γιοβανοπούλου