Σε είδα για πρώτη φορά στο κατώφλι μου, απ’ το ματάκι της εξώπορτας, με το γνωστό ξινό σου ύφος κι έναν καφέ στο χέρι. Ως εκείνη τη στιγμή, είχαμε ανταλλάξει απλά κάποιες βιαστικές “Καλημέρες” στην είσοδο της πολυκατοικίας. Στραβομουτσούνιασα λίγο απ’ το θράσος σου, αλλά εσύ… μουρμούρισες ένα “γεια” και μπήκες στο σπίτι μου. Και κάπως έτσι άρχισαν όλα…

Στα χρόνια που πέρασαν, ανταλλάξαμε κρεμμύδια, συνταγές και όζες… Μοιραστήκαμε σκέψεις, όνειρα και μυστικά! Γελάσαμε μέχρι δακρύων, κάναμε βόλτες κι εκδρομές, ξοδέψαμε ώρες στα μαγαζιά και ξενυχτήσαμε με τσιγάρα στο μπαλκόνι… Με πήρες αγκαλιά όσο έκλαιγα με λυγμούς και μου έστειλες άπειρα μεταμεσονύχτια μηνύματα για να πάρω τα φάρμακά μου. Σε κανάκεψα όταν δεν ήσουν καλά και σ’ αγκάλιασα σφιχτά μέχρι να πονέσεις! Αγάπησα τα παιδιά σου σαν δικά μου κι έκανες ακριβώς το ίδιο! Μου έκανες την τιμή να σε παντρέψω με τον πιο τέλειο άντρα που θα μπορούσες να βρεις (Μην με κοιτάς! Δεν θα σ’ άντεχε άλλος!) και να βαφτίσω το μικρό σου (μας) τερατάκι! Το σπίτι μου έγινε σπίτι σου και το δικό σου, δικό μου… Το λες και οικογένεια!

Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια και το ξέρεις καλά. Προτιμώ να δείχνω την αγάπη μου με πράξεις. Σήμερα που γιορτάζεις όμως θα κάνω μια εξαίρεση και φρόντισε να μη βάλεις πάλι τα κλάματα!!! Ήθελα να σου πω πως σ’ αγαπώ πολύ και αν και πολλές φορές κάνεις ότι μπορείς για να με κάνεις τρελή, νιώθω πολύ τυχερή που σ’ έχω κοντά μου! Έχεις ένα μαγικό τρόπο να κάνεις κάτι που να μ’ εκνευρίζει απίστευτα κι αμέσως μετά να κάνεις κάτι άλλο και να μου θυμίζεις το γιατί σε θέλω δίπλα μου! Είσαι μουρλή κι επίμονη αλλά είσαι και καλόκαρδη και αστεία! Είσαι αγύριστο κεφάλι αλλά είσαι και απίστευτα δοτική! Είσαι κολλητή… είσαι κουμπάρα… είσαι αδερφή!

Χρόνια πολλά Σοφάκι! Σ’ αγαπώ πολύ! <3 <3 <3

Της Κικής Γιοβανοπούλου