Μεγάλωσα πια και οι έρωτες που σε κάθε καβγά χτυπάνε πόρτες και φεύγουν, εκείνοι οι γεμάτοι παιχνίδια “Για να ζηλέψει”, εκείνοι οι “Δεν θα στείλω πρώτη, μην το πάρει πάνω του”, δεν έχουν να μου πουν τίποτα. Μεγάλωσα και δεν μ’ αγγίζουν οι μη ξεκάθαροι έρωτες, οι “ήξεις αφήξεις” δηλώσεις κι οι εξαφανίσεις “για να τον καψουρέψω”. Μεγάλωσα κι οι συμπεριφορές που για να τις εξηγήσεις, χρειάζεσαι το Μαντείο των Δελφών, δεν με γεμίζουν. Τα χρόνια πέρασαν κι όταν βρίσκομαι με τις φίλες μου για καφέ, δεν θέλω να αναλύουμε τις κινήσεις και τα λόγια του άλλου μπας και βγάλουμε άκρη για το αν γουστάρει ή όχι.
Όταν τα χρόνια περάσουν και το μυαλό μεστώσει, τέτοιοι έρωτες δεν έχουν χώρο στη ζωή σου. Ωριμάζοντας, αντιλαμβάνεσαι πως η πραγματική μαγεία, η πραγματική καψούρα, βρίσκονται σε απλά, καθημερινά πράγματα, βρίσκονται στην απόλυτα μη επιτηδευμένη συμπεριφορά. Να σε κάνει ο άλλος να νιώθεις τόσο άνετα και οικεία, που να μπορείς να στείλεις πρώτη, χωρίς να σκεφτείς μήπως το πάρει πάνω του. Να σε κάνει να νιώθεις τόσο σίγουρη, ώστε όταν σου λέει “Έχω δουλειά” να τον πιστεύεις χωρίς να κάνεις δεύτερες σκέψεις και χωρίς να θες να του κάνεις ανάκριση όταν επιστρέψει. Να νιώθεις ήρεμη πως δεν θα κάνει τίποτα απλά και μόνο για να σε τσιγκλήσει.
Στον πραγματικό έρωτα δεν χωράνε ούτε προκαλούμενες ζήλιες, ούτε κολπάκια. Έρωτας δεν είναι να προσπαθείς να τον πείσεις ότι είσαι η σούπερ WOW γκόμενα που γουστάρουν όλοι και που κάνουν ουρά να την κατακτήσουν. Έρωτας δεν είναι να του λες “Θα βγω το βράδυ με τις φίλες μου” πεταρίζοντας πονηρά τα βλέφαρα, μόνο και μόνο για να τον κάνεις να ζηλέψει. Αυτό δεν είναι έρωτας, κι αν είναι, ταιριάζει σε σχολιαρόπαιδα…
Μεγάλωσα και τα “κολπάκια κατάκτησης” με κάνουν πια να γελάω. Μεγάλωσα και στο μυαλό μου ο έρωτας είναι ηρεμία και γαλήνη, δεν είναι ασκήσεις άλγεβρας. Ο αληθινός έρωτας είναι σταράτος, διάφανος κι “αντρίκιος”. Αυτό!
Της Κικής Γιοβανοπούλου