Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα παπούτσια… όσο πιο φτηνοί είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν!

Μιλούν δυνατά για τις δυσκολίες που περνούν, για το πόσο καλά τα έχουν καταφέρει στη ζωή τους, ευλογώντας τα γένια τους για το ότι τα κατάφεραν εντελώς μόνοι! Βροντοφωνάζουν τις επιτυχίες τους και σε κοιτούν υποτιμητικά. Σου απευθύνονται σαν να ‘σαι το ακροατήριο, που περιμένει το τέλος της παράστασης για να τους αποθεώσεις. Δεν θα σκύψουν το κεφάλι πάνω σε κανέναν για να τον βοηθήσουν, γιατί αυτοί τα κατάφεραν μόνοι (;;;) και οφείλεις να κάνεις το ίδιο! Κι αν το κάνουν, θα είναι μόνο για να έχουν έναν ακόμη λόγο να δείξουν στους άλλους πόσο σπουδαίοι είναι. Γιατί θα το κάνουν, διατυμπανίζοντάς το. Το καύχημά τους, ξεπερνάει κατά πολύ αυτά που περηφανεύονται πως έχουν καταφέρει… Γι’ αυτό το φωνάζουν! Κραυγή απόγνωσης να τους πιστέψεις! Γιατί ξέρεις πολύ καλά πόσο λίγοι είναι και δυστυχώς το ξέρουν κι αυτοί…

Μια εβραϊκή παροιμία λέει “Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα παπούτσια, όσο πιο φτηνοί είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν”. Την πρώτη φορά που την άκουσα, αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι, πόσο γρήγορα απέκτησε μάτια, φωνή και όνομα, στο μυαλό μου… Όποιος την ακούει, δεν μπορεί παρά να νιώσει ότι φωτογραφίζει κάποιον που ξέρει, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι πολλοί και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Κυκλοφορούν επιδεικτικά, κάνοντας φασαρία για να τους προσέξεις. Να τους προσέξεις και να τους αποθεώσεις. Έχουν ανάγκη να τους αποθεώσεις γιατί η ψυχή τους μ’ αυτό θρέφεται. Το “Μα πως τα καταφέρνεις!” από κάποιον, τους επιβεβαιώνει, τονώνει το ανάπηρο εγώ τους.

Η γιαγιά μου έλεγε “Πολλές φορές, σημασία δεν έχει το αν έχεις κάνει κάτι, αλλά να ξέρεις πώς το παρουσιάζεις”. Αν ακούσεις μια νοικοκυρά να λέει “Δεν προλάβαινα σήμερα κι έκανα μια μακαρονάδα στα γρήγορα” και μια άλλη να λέει “Έκανα ένα φαγητό σήμερα… τρελάθηκαν όλοι! Έφτιαξα μακαρονάκι κοφτό κι έκανα και μια σάλτσα… υπέροχη! Έβαλα πάπρικα και λίγο ζάχαρη… γλείφαμε τα δάχτυλά μας!”, τι θα σκεφτείς προς στιγμή; Προφανώς πόσο καλή νοικοκυρά είναι η δεύτερη, έτσι δεν είναι; Στην πράξη βέβαια, μπορεί της πρώτης να ήταν μακράν καλύτερα… Μάλλον σε λόγια σαν αυτά της γιαγιάς μου, ποντάρουν κάποιοι και γεμίζουν περικοκλάδες τις… μακαρονάδες τους. Μόνο που ξεχνούν πως στην πρώτη και στη δεύτερη, άντε και στην τρίτη μακαρονάδα, θα σε θαυμάσουν, μετά ίσως αρχίσουν να ψυλλιάζονται… Αν τύχει δε και δοκιμάσουν κιόλας…

Δεν σε κάνουν τα μεγάλα λόγια, μεγάλο άνθρωπο. Δεν σε κάνουν τα καυχήματα σπουδαίο. Πράξεις μπορείς να κάνεις; Πράξεις αθόρυβες, με μόνο σκοπό να γεμίσεις εσύ το μέσα σου κι όχι να εισπράξεις θαυμασμό. Κάνε αυτό που θες, αυτό που νιώθεις αλλά χωρίς να κοιτάς τριγύρω σου για το πόσοι θα σου πούνε το “Μπράβο!”. Αν είσαι ισορροπημένος εξάλλου, αυτό που σ’ ενδιαφέρει πρωταρχικά είναι να νιώσεις εσύ περήφανος για ότι έχεις καταφέρει, να νιώσεις εσύ γεμάτος και ευτυχισμένος. Αυτοί οι άνθρωποι, που με σκυμμένο το κεφάλι προσπαθούν, χωρίς φαμφάρες και μεγάλα λόγια είναι που αξίζουν πραγματικά. Στους υπόλοιπους; κερνάμε… μακαρονάδα!

 

Της Κικής Γιοβανοπούλου