Η πρώτη φορά που σε πήρα στην αγκαλιά μου, ήταν όταν ήσουν μόλις λίγων ημερών… Ξέρεις τι έκανες τότε; Με κοίταξες βαθιά στα μάτια, τόσο έντονα που μ’ έκανες να δακρύσω! Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου απ’ τα δικά σου! “Έρωτας με την πρώτη ματιά!” άκουγα τη μαμά σου να λέει γελώντας… Κάτι τέτοιο ήταν! Κι έμοιαζε αμοιβαίο!
Σήμερα… λιώνω όταν κάθεσαι δίπλα μου και με γουρλωμένα μάτια από ενθουσιασμό, μου εξηγείς τι ακριβώς κάνει το κάθε παιχνίδι σου! Γελάω τρελά, όταν μου λες που πήγες και τι έκανες με τα παιδικά – μπερδεμένα λογάκια σου! Θέλω να σε αγκαλιάσω μέχρι να σκάσεις, κάθε φορά που κλαις επειδή θέλεις να σε πάρω μαζί μου! Θέλω να σε λιώσω στα φιλιά, όταν μου κλείνεις το μάτι πονηρά! Ανοίγει η καρδιά μου, όταν σε βλέπω να περιφέρεσαι στο σπίτι μου, με την ίδια ακριβώς άνεση που έχεις στο δικό σου! Σαν να είμαστε οικογένεια… και είμαστε, έτσι δεν είναι;
Φτάνει η στιγμή που θα σε δω πρώτη φορά με την τσαντούλα σου να πηγαίνεις στο σχολείο… Λίγο αργότερα, θα σε δω να συλλαβίζεις… να διαβάζεις… να λύνεις ασκήσεις μαθηματικών… Μετά από χρόνια, θ’ αρχίσεις να βγαίνεις με τους φίλους σου, θα έρθει η στιγμή του πρώτου σου ραντεβού… Μακάρι να είμαι δίπλα σου σε όλα αυτά… μακάρι να μπορούμε να συνωμοτούμε μαζί… να σε συμβουλεύω… να μου θυμώνεις… να μ’ αγκαλιάζεις… να σ’ αγαπάω… να μ’ αγαπάς…
Οι “τίτλοι” δεν έπαιζαν ποτέ ρόλο για μένα! Το ίδιο θα σ’ αγαπούσα κι αν δεν σε είχα βαφτίσει… ελπίζω κι εσύ! Η διαφορά θα ήταν ότι θα με φώναζες με τ’ όνομά μου! Παρότι η σχέση μας έγινε “επίσημη” σε μια τρομαχτικά δύσκολη περίοδο της ζωής μου, είμαι σίγουρη πως τα χρόνια που θα έρθουν, θα μας φέρουν ακόμη πιο κοντά! Περιμένω πως και πως, τι στιγμή που θα στέκεσαι δίπλα μου, πιο ψηλός από μένα και με το χέρι σου στον ώμο μου, θα μου λες “Γέρασες νονά!” 😛
Σ’ αγαπάω κινεζάκι μου!!!
Της Κικής Γιοβανοπούλου