Δεν ήσασταν ποτέ ουσιαστικά μαζί. Έμοιαζε πως το ήθελε όσο εσύ, οι συνθήκες όμως δεν ήταν ποτέ ευνοϊκές ή κατάλληλες. Πάντα υπήρχε κάτι που σας κρατούσε χώρια. Τα εμπόδια ήταν απροσπέλαστα κι η σκέψη να γίνει όλο αυτό πραγματικότητα, ήταν μάλλον όνειρο κι όχι ελπίδα. Γνωρίζατε καλά πως δεν θα συμβεί ποτέ. Όλα αυτά σε συνδυασμό, μεγέθυναν όσα νιώθατε κι όμως… η λογική πάντα επικρατούσε κι έτσι συμφωνήσατε νοερά πως απλά δεν γίνεται.
Στα χρόνια που πέρασαν, ήρθαν περίοδοι που δεν έβγαινε στιγμή απ’ το μυαλό σου κι ήρθαν κι άλλες που είχες επιτυχώς καταχωνιάσει τα πάντα κάτω απ’ το χαλί. Πέρασαν στιγμές που πονούσε πολύ κι άλλες που ως δια μαγείας δεν περνούσε ούτε απ’ τη σκέψη σου. Κάποια στιγμή τα χρώματα ξεθώριασαν κι όλο αυτό σφραγίστηκε σαν «απωθημένο» και φυλακίστηκε σε απόμακρα σημεία του μυαλού σου. Κι όμως… τόσα χρόνια πέρασαν κι έρχονται στιγμές που ακόμη σε βασανίζει μια σκέψη «Τι θα γινόταν αν…».
Κι η ζωή απλά κυλάει και κάπου κάπου περνάει απ’ τη σκέψη σου εκείνος και το τι θα γινόταν αν… κι η αλήθεια είναι πως δεν θα το μάθεις ποτέ… Αν δεν το ζήσεις, δεν θα είσαι ποτέ σίγουρη για το αν όσα ένιωσες άξιζαν πραγματικά. Τα απωθημένα είναι αγκάθια, που το μυαλό τα κάνει να ανθίζουν και να γίνονται τριαντάφυλλα μέσα σε όμορφους ηλιόλουστους κήπους. Στην πραγματικότητα όμως μπορεί να είναι απλά αγκάθια σε σκοτεινές γεμάτες υγρασία γωνιές, αλλά αυτό δεν θα το μάθεις ποτέ αν δεν τ’ αγγίξεις…
Κάποιοι λένε «Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες…» και κάποιοι άλλοι πως «Αν ήταν να συμβεί, όλο το σύμπαν θα συνωμοτούσε για να συμβεί…». Το ποια άποψη σου ταιριάζει περισσότερο, είναι το κλειδί για την πόρτα που θ’ ανοίξεις. Δύο κλειστές πόρτες, που δεν ξέρεις τι βρίσκεται από πίσω, πρέπει όμως να πάρεις το ρίσκο και να επιλέξεις, γιατί δεν γίνεται απλά να στέκεσαι και να τις κοιτάς. Η ζωή θα προχωρήσει είτε έτσι είτε αλλιώς. Το πώς, είναι προσωπική μας επιλογή…
Κική Γιοβανοπούλου