Όταν η Χαρούλα γνώρισε τον Χάρη, κόλλησαν αμέσως! Ταίριαζαν σε όλα! Μέχρι και στα αρχικά τους. Ορφανίδου αυτή, Ουζούνογλου αυτός. Χ.Ο. και οι δυο… σαν τρίλιζα! Τρελός έρωτας! Από κείνους που τους κοιτάς και τους φτύνεις να μη τους ματιάσεις! Απ’ αυτούς που όλοι θα ήθελαν να ζουν! Η συγκατοίκηση ήρθε γρήγορα κι όλα έμοιαζαν παραμυθένια!
Όλα, εκτός απ’ το… αριστερό φρυδάκι της Χαρούλας! Εκείνο το φρύδι που σήκωνε με αμφιβολία κάθε φορά που ο Χάρης ήθελε “Να βγει με τα παιδιά για κανένα χαλαρό ποτάκι”, όταν χτυπούσε μήνυμα στο κινητό ή όταν “Έπαιζε η ομαδάρα!” κι ο Χάρης έτρεχε στα γήπεδα. Όχι, δεν της είχε δώσει δικαιώματα ότι κάτι τρέχει, ίσα ίσα, στα μάτια την κοιτούσε! Μέχρι κι η μάνα του η ίδια, είχε πει συγκινημένη στη Χαρά κάποια στιγμή, πως πρώτη φορά έβλεπε το γιο της τόσο ευτυχισμένο!
Όμως τη Χαρούλα κάτι την έτρωγε μέσα της… Ήταν όμορφος ο Χάρης και στα μάτια της… “Άδωνις” το λιγότερο! Ήταν και χαμογελαστός και κοινωνικός και πρόσχαρος… “Παίζει το ματάκι του σας λέω!” να λέει κάθε συχνά πυκνά στις κολλητές της που την κοιτούσαν δύσπιστες, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. “Να δεις στην Ανδριάνα, τη συνάδελφό του πως μιλάει! Τον έχω ακούσει εγώ στο τηλέφωνο! Και να τα πνιχτά γελάκια και να τα μηνύματα τάχα για δουλειά στις 9 το βράδυ… Κι αν τύχει και πάρει καμιά πελάτισσα; Εκεί να δείτε γλύκες και γαλιφιές!”. Μάταια προσπαθούσαν οι φίλες της να την καθησυχάσουν, να την ηρεμήσουν και να την κάνουν να δει πόσο κακό έκανε στη σχέση τους, μ’ αυτή την αδικαιολόγητη ζήλια της! Τι να προσπαθούν να την κάνουν να καταλάβει πως αυτό που ζει είναι δώρο Θεού! Τι να της κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι θα τον χάσει μ’ αυτά που του κάνει! Τίποτα αυτή… εκεί… “Κάτι τρέχει!”.
Και το κινητό του έψαχνε, και τις τσέπες του, και τους λογαριασμούς του στα social είχε κάνει φύλλο και φτερό… και το αμάξι του έλεγχε συχνά πυκνά και τον κολλητό του περνούσε από “διακριτική ανάκριση”… Μέχρι στο γήπεδο τον είχε παρακολουθήσει κρυφά να δει αν όντως πάει να πανηγυρίσει τα γκολ της ομαδάρας ή σε καμιά γκαρσονιέρα να ρίξει τα δικά του… Μηδέν το αποτέλεσμα! Ο Χάρης, αθώος σαν λευκό περιστεράκι!
Κι όσο περνούσε ο καιρός και δεν έβρισκε ίχνος απ’ τις “πομπές του προκομμένου” (όπως τον έλεγε στις κολλητές της πλέον), τόσο σκύλιαζε και γινόταν όλο και πιο πιεστική μαζί του, τόσο λιγότερο διακριτική γινόταν στους “ελέγχους της”, τόσο πιο αγενής στον κολλητό του… Κι ο κόμπος έφτασε στο χτένι όταν κάποια στιγμή του τηλεφώνησε η ξαδέρφη του κι εκείνη την σκυλοέβρισε, λέγοντάς της να μην τολμήσει να του ξανατηλεφωνήσει κι ότι “Σιγά μην είσαι ξαδέρφη του” κι ότι θα της βγάλει τις τρέσσες μία μία!
Κι είδε κι απόειδε ο Χαρούλης με τα καμώματά της και μάζεψε τα πράγματά του και τα κασκόλ της ομαδάρας και την έκανε μ’ ελαφρά. Κι έμεινε η Χ.Ο. χωρίς Χ.Ο. (πάει η τρίλιζα)… Κι έκλαψε και χτυπήθηκε και τον παρακάλεσε αλλά ο “προκομένος” δεν ξαναγύρισε… Κι απ’ ότι έμαθε η κολλητή της η Σοφία λίγο καιρό αργότερα, έκανε καινούρια σχέση, αλλά δεν το είπε ποτέ στη Χαρά γιατί θα άρχιζε τα “Είδατε που σας τα έλεγα; Από πριν την είχε!”…
Και κάπως έτσι, έληξε άδοξα ένας μεγάλος έρωτας… Το μόνο που της έμεινε της Χαράς ήταν ένα μεγάλο μάθημα κι η… μαύρη καπαρντίνα παρακολούθησης!
Της Κικής Γιοβανοπούλου