Έχεις νιώσει ποτέ να μη σε νοιάζει το χτες; Να πάρεις σε μια σακούλα το παρελθόν σου ολάκερο και να το πετάξεις στον κάδο των αχρήστων χωρίς δεύτερη σκέψη; Όχι από παρόρμηση, όχι… να το κάνεις μετά από ώριμη σκέψη. Να πεις «Τίποτα πλέον δεν βγάζει νόημα απ’ το χτες! Σ’ αυτά τα δύο μάτια ζει το παρόν και το μέλλον μου!»;
Έχεις νιώσει ποτέ τόσο ήρεμη στη σκέψη πως εκείνος οδηγεί κι εσύ μπορείς απλά να κοιτάς απ’ το παράθυρο τη θέα χωρίς να φοβάσαι ή να γύρεις στο πλάι και να αποκοιμηθείς σίγουρη και απόλυτα ασφαλής;
Έχεις νιώσει ποτέ δάκρυα ν’ ανεβαίνουν στα μάτια σου, μόνο στη σκέψη πως μπορεί κάτι να του συμβεί; Χωρίς να υπάρχει λόγος, χωρίς καμία αιτία να οδηγήσει τη σκέψη σου εκεί… Σε μια ανύποπτη στιγμή, απλά να φανταστείς τον κόσμο χωρίς εκείνον και να ξεσπάσεις σε λυγμούς;
Έχεις νιώσει ποτέ, κάθε πόνος, κάθε στεναχώρια, κάθε άγχος, κάθε πρόβλημα, να γίνονται καπνός απλά όταν το δικό του χέρι άγγιζε το δικό σου; Τόσο απαλά και στοργικά κι όμως τόσο σταθερά και αποφασιστικά; Ένα άγγιγμα που έλεγε «Είμαι εδώ!» κι αυτό να ήταν πάντα αρκετό;
Έχεις νιώσει ποτέ δυο μάτια να σε κοιτούν τόσο βαθιά που να διαβάζουν μ’ ένα μόνο βλέμμα κάθε κρυφή σου σκέψη; Να σε ξέρουν πιο καλά κι απ’ ότι εσύ ξέρεις τον εαυτό σου; Να τα κοιτάς και σε κάθε δευτερόλεπτο να τους μεταφέρεις άπειρες σκέψεις, συναισθήματα και όνειρα;
Αν το ‘χεις νιώσει, ακόμη κι αν τελείωσε, κράτα το μέσα σου σφιχτά σαν πολύτιμο θησαυρό γιατί ξέρεις κάτι; Δεν συμβαίνει συχνά. Ήσουν ευλογημένος να το ζήσεις…
Της Κικής Γιοβανοπούλου