Στο σκοτάδι μέχρι κι η σκιά σου σ’ εγκαταλείπει…

Νιώθεις πως έχεις γύρω σου κόσμο. Άνθρωποι πηγαίνουν κι έρχονται, μεγάλες παρέες γελάνε και συζητάνε με δυνατές φωνές, χαρούμενα πρόσωπα σε κοιτάζουν και χαίρονται μαζί σου. Η μουσική της παρουσίας τους σε ξεκουφαίνει, αλλά είναι τόσο γλυκιά η μελωδία! “Είμαστε μαζί!” σου φωνάζει η κάθε νότα και κυλάει η ζωή όμορφα…

Κι έρχεται ξαφνικά κάποια στιγμή, που τα άλλοτε πολύχρωμα φώτα, σβήνουν. Και κάπου εκεί σωπαίνουν κι οι φωνές και τα γέλια και τα “Είμαστε μαζί”. Κι ο χώρος άξαφνα αδειάζει. Και σε τυλίγει το σκοτάδι. Το σκοτάδι κι η ησυχία. Σε ξεκουφαίνει αυτή η ησυχία! “Που πήγαν όλοι;” αναρωτιέσαι. Κι εκεί που στέκεσαι όρθιος και μόνος, αρχίζεις σιγά σιγά να αντιλαμβάνεσαι πως στο σκοτάδι, μέχρι κι η σκιά σου σ’ εγκαταλείπει…

Οι άνθρωποι μάτια μου είναι σαν τις πεταλούδες, τις ελκύει το φως. Όταν η ζωή σου είναι όμορφη, χωρίς προβλήματα, έρχονται κοντά σου, να πάρουν μέρος απ’ το φως σου. Γελάτε, περνάτε καλά, διασκεδάζετε… Στο φως είναι όλα υπέροχα! Τα χρώματα κι οι μουσικές σου, τραβάνε σαν μαγνήτης! Εξάλλου είναι τέλειο να έχεις κοντά σου ανθρώπους με τους οποίους περνάτε όμορφα μαζί, έτσι δεν είναι; Έχεις όμως δοκιμάσει να βρεις πεταλούδα στο σκοτάδι;

Αν τα φώτα της ζωής σου σβήσουν για κάποιο λόγο, οι πεταλούδες εξαφανίζονται ως δια μαγείας! Παύουν οι μουσικές, σβήνουν τα χρώματα. Δεν έχει πια χαρά εδώ, γιατί να μείνουν; Κοιτώντας ακριβώς πίσω σου, βλέπεις πως ούτε η σκιά σου μένει πια εκεί, είσαι εντελώς μόνος κι αν κάνεις το λάθος να φωνάξεις κάποιο όνομα, το μόνο που θ’ ακούσεις είναι τον αντίλαλο της φωνής σου στο άδειο δωμάτιο κι αυτό πονάει!

Κι αρχίζεις στο σκοτάδι να ψάχνεις εσένα τον ίδιο. Ψηλαφίζεις χωρίς να βλέπεις και κάπου εκεί, κοντά σου, αν κοιτάξεις προσεχτικά θα δεις μικρά φωτάκια, μικρές πυγολαμπίδες, αυτούς που παρά το σκοτάδι δεν έφυγαν ποτέ. Θα τους ακούσεις να σου ψιθυρίζουν πως για εκείνους είστε ακόμη μαζί, παρά το σκοτάδι. Μαζί!

Μαζί μ’ αυτούς θα ξανανάψετε το φως κάποια στιγμή. Ίσως να μην είναι τόσο δυνατό και φωτεινό όπως πριν, ίσως τα χρώματα να μην ξαναγίνουν ποτέ τόσο έντονα, ίσως οι μουσικές να μην ξανακουστούν ποτέ τόσο χαρούμενες, αλλά εσύ κι εκείνοι θα ξαναφέρετε το φως κάποια στιγμή, με πολύ προσπάθεια και κυρίως με ειλικρινή, ανιδιοτελή αγάπη.

Πρόσεχε μόνο, όταν το φως επανέλθει, μην ξαναφήσεις πεταλούδες να μπουν στην καρδιά σου. Κι αν έρθουν μόνες, κάνε το φως σου τόσο δυνατό που να καούν απ’ αυτό, γιατί τώρα ξέρεις τι χρειάζεσαι κοντά σου…

 

Της Κικής Γιοβανοπούλου