Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σου, με τους οποίους διατηρείς φιλικές, ερωτικές ή συγγενικές σχέσεις και τους οποίους θεωρείς τόσο δεδομένους! Είναι αυτοί που ξέρεις καλά πως θα σταθούν στο πλάι σας ότι κι αν χρειαστείς, αυτοί που θα τρέξουν πρώτοι σε όποια ανάγκη σου, αυτοί που τους μιλάς τόσο καθαρά κι ειλικρινά, σαν να μιλάς στον εαυτό σου, χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε παρεξηγήσουν. Μπορεί να είναι η μαμά, ο σύντροφος ή η κολλητή σου… Είναι αυτοί που γνωρίζεις πως θα είναι πάντα στο πλευρό σου, που θα στηρίξουν τις επιλογές σου, θα σε συμβουλεύσουν σε κάθε προβληματισμό σου και θα αγκαλιάσουν ακόμη και τα λάθη σου. Οι άνθρωποι αυτοί είναι τόσο δεδομένοι στο μυαλό σου, που από ένα σημείο και μετά ξεχνάς πως στη ζωή ΟΛΑ μπορούν να ανατραπούν! Ακόμη κι αυτοί που θεωρείς δεδομένους, μπορεί κάποια στιγμή να σου αφήσουν το χέρι…
Η μεγάλη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσεις όταν έχεις γύρω σου τέτοιους ανθρώπους, είναι να πάψεις να τους δείχνεις πόσο τους αγαπάς και πόσο σημαντικοί είναι για σένα. Θεωρείς τόσο δεδομένο ότι θα είναι πάντα δίπλα σου, ώστε παύεις να τους προσέχεις όσο πρέπει. Νιώθεις τόσο άνετα μαζί τους, που πολλές φορές ξεσπάς πάνω τους τα νεύρα, τα άγχη και τις στεναχώριες σου, θαρρείς κι απέναντί σου έχεις έναν άθραυστο τοίχο κι όχι έναν άνθρωπο με καρδιά και συναισθήματα.
Οι άνθρωποι που πραγματικά σ’ αγαπάνε, παρόλο που μπορεί κάποιες φορές να τους πονάς με τον τρόπο σου, δεν φεύγουν, μένουν εκεί και υπομένουν, κατανοούν, δέχονται κι ανέχονται… Νιώθουν πως τους θεωρείς δεδομένους κι αυτό τους πληγώνει, σ’ αγαπάνε όμως κι ίσως να μην παρεξηγούν το ότι κάποιες φορές γίνεσαι αγενής, αδιάφορος, επίμονος, απαιτητικός ή σκληρός μαζί τους και συνεχίζουν να σου κρατάνε το χέρι. Μέχρι πότε; Εξαρτάται… Σίγουρα για περισσότερο απ’ όσο αξίζεις!
Έρχεται όμως κάποια στιγμή που τα όριά τους τερματίζουν, οι κόκκινες γραμμές που από καιρό έχεις περάσει, αρχίζουν να αναβοσβήνουν στο κεφάλι τους, οι αντοχές ν’ ανέχονται και να ξεχνάνε, σπάνε, τα “δεν πειράζει” τελειώνουν και τότε είναι που σου αφήνουν το χέρι και συνήθως αυτό είναι για πάντα! Και τότε που μένεις μόνος, είναι που αντιλαμβάνεσαι τι έκανες, πόσο έφταιξες και πόσο άδικος ήσουν. Είναι τότε που καταλαβαίνεις ότι και τα δεδομένα ανατρέπονται. Είναι τότε που συνειδητοποιείς, ότι κανείς δεν μπορεί να αγαπάει ανιδιοτελώς και άνευ όρων ή που ακόμη κι αν σ’ αγαπάει μ’ αυτό τον τρόπο, δεν αντέχει να γίνεται ο σάκος του μποξ ή η καβάντζα σου κι έτσι αποφασίζει πως όσο κι αν σ’ αγαπάει, του κάνει κακό να μένει στο πλάι σου!
Συνηθίζω να λέω “Αυτούς που σ’ αγαπάνε, να τους αγαπάς λίγο παραπάνω”. Τέτοιους ανθρώπους χρειαζόμαστε δίπλα μας, να μας αγαπάνε και να μας προσέχουν, αλλά το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς σ’ αυτούς, για να μπορούμε να κρατιόμαστε χέρι – χέρι για πάντα! Γιατί, κανείς δεν είναι δεδομένος…
Κική Γιοβανοπούλου