Η ζωή είναι σαν ένας πύργος από τουβλάκια. Απ’ αυτά τα πολύχρωμα τουβλάκια που παίζουν τα παιδιά. Το οικοδόμημα αυτό χτίζεται σιγά σιγά, ξεκινώντας απ’ τα θεμέλια που δημιουργούνται απ’ τα παιδικά μας βιώματα κι από ένα σημείο και μετά αρχίζουμε να προσθέτουμε τουβλάκια με τις επιλογές, τις αποφάσεις, τη στάση ζωής μας, τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν…
Οι πύργοι των ανθρώπων, μπορεί να είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Άλλοι ξεκινούν να χτίζουν πάνω σε γερά θεμέλια, άλλοι σε ελλιπή κι άλλοι σε ανύπαρκτα. Άλλοι επιλέγουν να χτίσουν με τουβλάκια από ατσάλι, άλλοι από πλαστικό, άλλοι από πεπιεσμένο χαρτί. Άλλοι διαλέγουν πολύχρωμα τουβλάκια, άλλοι μόνο μαύρα. Άλλοι αφήνουν ορθάνοιχτα τα παράθυρα κι άλλοι θωρακίζουν καλά μέχρι και τη μικρότερη ρωγμή. Όσο διαφορετικοί κι αν είναι όλοι οι πύργοι όμως, όλοι διατρέχουν τον ίδιο κίνδυνο, να γκρεμιστούν σε ανύποπτη στιγμή! Θες γιατί κάποιος τους κλώτσησε κατά λάθος, θες γιατί κάποιος οδήγησε συνειδητά εκεί μια μπουλντόζα, θες γιατί απλά φύσηξε κάποιος δυνατός άνεμος… Για όποιο λόγο κι αν συμβεί, όλοι οι πύργοι διατρέχουν τον ίδιο κίνδυνο, ακόμη κι αυτοί, οι ατσάλινοι με τα πανίσχυρα θεμέλια. Και μετά; Τι γίνεται μετά;
Είναι μάλλον το ένστικτο της επιβίωσης που μας τραβάει να σηκωθούμε όρθιοι και να πιάσουμε δουλειά. Ν’ αρχίσουμε ξανά απ’ την αρχή, ανεξάρτητα απ’ το πόσα τουβλάκια έχουν πέσει! Ακόμη κι αν χρειαστεί να ξεκινήσουμε πάλι απ’ το μηδέν! Η αναδιοργάνωση της ζωής μετά από κάποια καταστροφή είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Δεν αρκεί απλά να συνεχίσεις από τα απομεινάρια. Πρέπει πρώτα να ελέγξεις πολύ προσεχτικά, αν όσα τουβλάκια έχουν μείνει στη θέση τους μετά το γκρέμισμα, έχουν ρωγμές, αν είναι στην ακριβή τους θέση ή αν έχουν γίνει για πέταμα και πρέπει να τ’ αφαιρέσεις ο ίδιος, ώστε όσα θα προσθέσεις με τον καιρό, να είναι όσο πιο σταθερά γίνεται.
Η πιο μεγάλη παγίδα σ’ όλο αυτό, είναι να σε πιάσει πανικός! Τότε είναι που κάνεις τα χειρότερα λάθη, στην προσπάθειά σου να επαναφέρεις γρήγορα το οικοδόμημά σου στο επίπεδο που ήταν πριν την κατάρρευση. Τότε είναι που θ’ αρπάξεις ό,τι τουβλάκι βρεθεί μπροστά σου, χωρίς να δώσεις βάση στο υλικό ή στο χρώμα του. Θα χρησιμοποιήσεις τουβλάκια, ακόμη κι απ’ αυτά που τυχαία περνούσαν από κει ή απ’ αυτά που απλά κοντοστάθηκαν από περιέργεια για να δουν τα συντρίμμια. Αυτός ο πανικός είναι που θα σε οδηγήσει στο να φτιάξεις τελικά ένα οικοδόμημα πάνω σε τουβλάκια που ήδη τρίζουν, από υλικά που δεν θα καταδεχόσουν ποτέ να χρησιμοποιήσεις για τον πύργο σου και σε χρώματα που δεν ταιριάζουν με την αισθητική σου. Αυτός ο πανικός είναι που θα σε κάνει ν’ αφήσεις τρύπες ανοιχτές και πόρτες και παράθυρα αθωράκιστα.
Αν για κάποιο λόγο ο πύργος σου γκρεμίστηκε, γονάτισε μπροστά του και πάρε όσο χρόνο χρειαστεί για να ηρεμήσεις και να σκεφτείς τι πρέπει να κάνεις μετά, είτε για τα τουβλάκια που έχασες, είτε αυτά που ράγισαν. Μετά έλεγξε προσεχτικά αυτά που παρέμειναν στη θέση τους. Αφαίρεσε ευλαβικά τα σπασμένα κι επιδιόρθωσε τα ραγισμένα. Έλεγξε τι έχεις ακόμη μπροστά σου, πάρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε! Μην σταματάς ποτέ να χτίζεις! Πρόσεχε απλά να επιλέγεις συνειδητά τα τουβλάκια που θα χρησιμοποιήσεις! Ψάξε καλά γι’ αυτά με το σωστό για σένα υλικό και γι’ αυτά με τα χρώματα που σ’ αρέσουν. Εξάλλου, μην ξεχνάς… σου αξίζει ο πιο ψηλός, ο πιο όμορφος πύργος!
Κική Γιοβανοπούλου
