8:50′ am. Σκύβω να ξεκλειδώσω την κλειδαριά του μαγαζιού κι ακούω μια τσιριχτή φωνή πίσω μου “Τόσο αργά ανοίγετε;;;”. Μια κυρία γύρω στα 50-55 με πλησιάζει με ξινό ύφος “Καλή αρχή κάναμε πάλι…” σκέφτομαι. “Στις 9 ανοίγουμε!” της λέω προσπαθώντας να διατηρήσω τη φωνή μου σε ευγενικά επίπεδα “Κανονικά έπρεπε να ανοίγετε στις 8. Πρέπει να πάμε κι εμείς στη δουλειά μας κάποια στιγμή!” μου λέει. Της χαρίζω ένα πλατύ χαμόγελο αντί απάντησης (δεν έχω πιει και καφέ ακόμη και δεν ξέρω τι βατράχια θα βγουν απ’ το στόμα μου αν απαντήσω), την εξυπηρετώ στα γρήγορα και φεύγει.
Το να δουλεύεις ως πωλήτρια, είναι ένα απ’ τα πιο δύσκολα επαγγέλματα. Δεν είναι μόνο η ορθοστασία, τα εξαντλητικά ωράρια και τα απαιτητικά αφεντικά, αλλά κυρίως οι πελάτες! Όταν δουλεύεις σε κατάστημα (ειδικά λιανικής πώλησης) σημαίνει αυτόματα πως κάθε μέρα θα έρχεσαι σε επαφή με κάθε καρυδιάς καρύδι. Υπάρχουν κι οι “καλοί” πελάτες, αυτοί που χαίρεσαι να εξυπηρετείς, αλλά υπάρχουν κι οι άλλοι… αυτοί που με το που τους βλέπεις να πατάνε το κατώφλι της εξώπορτας, θέλεις ν’ αρχίσεις να τους πετάς αγιασμό!
Χρόνια πριν, δούλευα σε μια εταιρία με οικιακές μικροσυσκευές. Εκεί είχαμε έναν πελάτη, τον κ. Παναγιώτη. Τον “κ. Παναγιώτη Σκέτο” για την ακρίβεια, γιατί ο κ. Παναγιώτης, ενώ ήταν πολύ τακτικός πελάτης και συχνά επισκεπτόταν το κατάστημά μας, πάντα αρνιόταν κατηγορηματικά να μας δώσει το επώνυμο και τη διεύθυνσή του για την απόδειξη – εγγύηση. Μας φαινόταν τόσο αστείο όλο αυτό, που κάποια στιγμή δεν κρατήθηκα και τον ρώτησα γιατί δεν δίνει τα στοιχεία του. “Αν μου κάψουν το σπίτι, θα έρθω να κατηγορήσω εσένα, αν ξέρεις που μένω!” μου είπε κι έμεινα να τον κοιτάω σαν χάνος. Το μεγάλο γέλιο έπεσε, όταν ήρθε να αγοράσει μια ογκώδη συσκευή για τον αδερφό του που έμενε εκτός Θεσσαλονίκης κι ήθελε να του τη στείλουμε. “Σε ποιο ονοματεπώνυμο να το στείλουμε;” τον ρώτησα σηκώνοντας ειρωνικά το αριστερό μου φρύδι. Άλλαξε 25 χρώματα όταν διαπίστωσε πως χωρίς να μου πει το επίθετό του, δεν θα μπορούσε να φύγει η παραγγελία! (χιχιχι – σατανικό γέλιο)
Τότε είχαμε κι έναν άλλο καλό πελάτη, τον κ. Λεωνίδα. Ο κ. Λεωνίδας ήταν ένας πολύ ευκατάστατος κύριος και η ηλικία του ήταν περίπου 120-130 χρονών ( 😛 ). Ο κ. Λεωνίδας είχε οσμή… σάπιου να το πω (;;); και χρωματάκι εκρού (αυτό του νεκρού ντε!). Έμπαινε τρεμάμενος στο μαγαζί και μας πλησίαζε μία μία (τα κοριτσάκια μόνο 😛 ) λέγοντάς μας “Να πιάσω λίγο το χεράκι σου…” αλλά το έλεγε τόσο γλειτσιάρικα! τόσο σιχαμερά! Το αποκορύφωμα ήταν όταν είχε έρθει περιχαρής μια μέρα και μας ανακοίνωσε πως επιτέλους (!!!) είχε βγει το διαζύγιό του και θα μπορούσε πια (!!!) να ζήσει τη ζωή του, κοιτώντας μας ταυτόχρονα ερευνητικά, μπας και βρει ανάμεσά μας την επόμενη συζυγό του (Ίουυυυυ!!!)!
Αλλά κι εδώ που είμαι τώρα… τα μπουμπούκια δεν λείπουν! Έχουμε την κ. Λιλή! Η κ. Λιλή είναι απ’ τις πιο παλιές πελάτισσές μας! 55 πατημένα κι ακόμη δηλώνει “Όσο φαίνομαι χρυσό μου!!!Έφηβη!!!” με το νάζι να στάζει απ’ τα σούπερ φουσκωμένα από υαλουρονικό χείλη της. Ζωντοχήρα μεγαλοδικηγόρου (όπως της αρέσει να συστήνεται), με το στήθος να ακουμπάει πιγούνι και το σορτσάκι στο ύψος του… χμ… αφαλού! “Άντρα με λεφτά να πάρεις! Σεξ κάνουν όλοι!” να μου λέει κάθε φορά και να γλυκοκοιτάει προς τη μεριά του αφεντικού μου! “Κάντε μου κάτι καλύτερο κύριε Κώστα μου… μια μικρή εκπτωσούλα δεν την δικαιούμαι; Εσείς που είστε τόσο καλός!” να νιαουρίζει κι εγώ να κρατιέμαι να μην ξεσπάσω σε γέλια με το νιαούρισμα της γεροντομπεμπέκας. Αλλά τουλάχιστον η κ. Λιλή είναι ευγενική!
Συχνά πυκνά έρχεται και η κ. Ελένη για να ψωνίσει από μας. Όπου κ. Ελένη = ξέχασα να κάνω μπάνιο την τελευταία δεκαετία! Με το που τη βλέπουμε να μπαίνει, αρπάζουμε μανταλάκια για τη μύτη κι αποσμητικά για το χώρο! Κάποια στιγμή μάλιστα, είχε έρθει με τον άντρα της. Μπήκε στο δοκιμαστήριο να δοκιμάσει ένα μαγιώ (οινόπνευμα και αναμμένο zippo σκεφτήκαμε να πετάξουμε μέσα όταν έφυγε) κι όταν το φόρεσε, έβγαλε τη μουσούδα της απ’ την κουρτίνα και με ύφος με ρώτησε “Που είναι ο άντρας μου;” “Εκεί” ψέλλισα προσπαθώντας να το πω με μια ανάσα για να μη χρειαστεί να αναπνεύσω μπροστά της. Με κοίταξε υποτιμητικά σαν να έλεγε “Μουσίτσα, σε είδα πως τον γλυκοκοιτάς! Κοντά τα χέρια σου μη σε τσιμεντώσω!” και μου είπε “Αααα…. τον πρόσεξες βλέπω!”. Όπου άντρας της, βάλε διασταύρωση τσιουάουα με χελώνα!
Άνθρωποι πάνε κι έρχονται καθημερινά… Άλλοι έρχονται κάθε Τετάρτη στις 11:00, ψωνίζουν τα ίδια ακριβώς πράγματα και πάντα ρωτάνε πόσο κοστίζουν! Άλλοι ζητάνε τιμολόγιο για 1 ευρώ κι άλλοι για 0,50 ευρώ θέλουν να πληρώσουν με πιστωτική. Άλλοι γκρινιάζουν για το ότι κλείνουμε νωρίς κι άλλοι γιατί ανοίγουμε αργά. Άλλοι έρχονται και μέχρι να φύγουν μας έχουν εξιστορήσει ολόκληρη τη ζωή τους κι άλλοι με το ζόρι λένε καλημέρα και μας απευθύνουν το λόγο θαρρείς και μιλάνε στους προσωπικούς τους δούλους. Για να είσαι πωλήτρια θέλει να έχεις χιούμορ, θετική στάση ζωής και γερό στομάχι! Ευτυχώς ο Θεός μ’ ευλόγησε και με τα 3! 😛
Της Κικής Γιοβανοπούλου