Εκείνος έμπειρος, πολυπράγμων, απαιτητικός, ανεξάρτητος, διεκδικητικός… Εκείνη σταθερή, άκαμπτη, δυναμική, φιλόδοξη… Όταν η μοίρα τους έφερε κοντά, έγινε έκρηξη! Το βάφτισαν έρωτα, μα ήταν πάλη! Δυο δυνάμεις της φύσης που πάλευαν για το ποιος θα επικρατήσει.
Μετά από κάθε πάλη, αποχωρούσαν κι οι δυο να γλείψουν τις πληγές τους, να ηρεμήσουν, να ανακτήσουν δυνάμεις, αλλά πάντα επέστρεφαν. Αυτή η δύναμη που τους έφερνε κοντά, ήταν πάνω κι απ’ τους δυο τους! Η κάθε επιστροφή τους, οδηγούσε σε ισοπαλία, μια ισοπαλία όμως που τους άφηνε τραυματισμένους και μόνους… Ο καιρός περνούσε και κανείς δεν κατάφερνε να στεφθεί νικητής. Κι οι πληγές γίνονταν όλο και πιο βαθιές, τα χτυπήματα όλο και πιο βίαια, τα φιλιά όλο και πιο παθιασμένα!
“Εγώ…” ήταν η λέξη που ακουγόταν πιο συχνά απ’ τα χείλη τους. Ένα “εγώ”, που δεν κατάφερε ποτέ να γίνει “Εμείς”. Κανένα “εγώ” δεν κατάφερε να κυριαρχήσει, όσο κι αν το προσπάθησε ο καθένας τους ξεχωριστά. Κανένα δάκρυ δεν κύλησε, τουλάχιστον όχι φανερά. Κανένας έρωτας δεν επικράτησε…
Κι ήρθε η στιγμή που μετά από μια πολύ βίαιη μάχη, κανείς απ’ τους δυο δεν επέστρεψε για τον επόμενο γύρο. Ίσως να επέστρεψε ο ένας και να αποχώρησε θυμωμένος όταν είδε ότι ήταν πια μόνος. Ποτέ όμως δεν ξανασυναντήθηκαν. Ποτέ δεν ξαναμίλησαν. Ποτέ δεν προσπάθησαν να εξηγήσουν. Κι έτσι έμειναν χώρια…
Τελικός νικητής…ο εγωισμός. Κι έμειναν μόνοι. Δυο λαβωμένα θεριά, που κοιμούνται πια αγκαλιά με τον εγωισμό τους. Που όσο κι αν πονάνε, δεν θα επιστρέψουν. Ποτέ…
Της Κικής Γιοβανοπούλου