Πόσες ώρες δεν σπατάλησες με τις φίλες σου, να συζητάτε λεπτομερώς κάθε κίνησή του και να αναλύετε ενδελεχώς κάθε του λέξη; Πόσους καφέδες δεν ήπιατε με τα πόδια οκλαδόν στους καναπέδες όλες μαζί, γύρω γύρω σαν συμμορία, για να δείτε τι ακριβώς συμβαίνει και το τείχος “Χρήστος” δεν πέφτει με τίποτα στα πόδια της, πανέμορφης και πανέξυπνης κατά τ’ άλλα Λένας; Πόσοι απ’ αυτούς τους καφέδες, δεν κατέληξαν σε ουίσκι, βότκα και τεκίλες, με τη Λένα να κλαίει και να σέρνεται στα πατώματα για τα χακομελί μάτια του Χρήστου; Πόσες συμβουλές “αποπλάνησης” δεν δώσατε, πόσα “βρώμικα σχέδια σαγήνευσης” δεν καταστρώσατε;
Όλες τα κάναμε! Όλες τα ζήσαμε! Όλες ενδεχομένως θα τα ξανακάνουμε και θα τα ξαναζήσουμε! Όλες έχουμε υπάρξει “Λένες” και κολλητές της Λένας. Όλες ψάξαμε να βρούμε το πώς και το γιατί, ο Χρήστος δεν δείχνει τι πραγματικά νιώθει για τη Λένα, ώστε να πούμε το πολυπόθητο “Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!”.
Η ανάλυση του κάθε τι (απ’ το μπορδοροδοκόκκινο χρώμα της όζας μέχρι και την ερωτική ζωή όλων των αδερφών Καρντάσιαν), είναι αδιαμφισβήτητα κομμάτι της γυναικείας φιλίας. Στο συγκεκριμένο θέμα όμως, υπάρχει ένα μικρό… πολύ μικρό προβληματάκι! Η όποια ανάλυση του “γιατί ο Χρήστος δεν δείχνει στη Λένα ότι λιώνει γι’ αυτή”, δεν περιλαμβάνει το προφανές! Ότι ο Χρήστος ΙΣΩΣ (sorry Λένα) δεν λιώνει γι’ αυτήν! Καθόμαστε κι αναλύουμε το βλέμμα του και τον τόνο που της είπε καλημέρα και παραβλέπουμε τελείως το ότι πήγε και κάθισε κολλητά δίπλα στην ψηλή μελαχρινή που μοιράζεται το ίδιο γραφείο. Κοινώς… βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος!
Ο Χρήστος ίσως δεν γουστάρει τη Λένα τελικά! Ίσως γουστάρει κάποια άλλη, ίσως δεν γουστάρει και καμία. Αν την γούσταρε, δεν θα της το έδειχνε ευθέως εξάλλου; Γιατί, αυτή ακριβώς τη μικρή φρασούλα, δεν τολμάει καμιά απ’ τις οκλαδόν καθισμένες κολλητές, να την εκστομίσει; Γιατί παίρνουμε πάντα σαν δεδομένο, ότι ο Χρήστος (εν προκειμένω) πρέπει σώνει και καλά να τη θέλει και να μην έχει τα κότσια / τον τρόπο / τον ανδρισμό να της το δείξει; Επειδή η Λένα είναι σίγουρη; Όχι, η Λένα δεν είναι ούτε τρελή, ούτε φαντασιόπληκτη, ούτε παθολογική ψεύτρα. Όντως νιώθει πως το βλέμμα του, ο τόνος της φωνής του κι οι κινήσεις του, δείχνουν έναν ερωτευμένο άντρα, μόνο που… δεν είναι η Λένα που τα βλέπει όλα αυτά, αλλά η ερωτευμένη καρδούλα της! Κι ως γνωστόν… ο έρωτας τυφλώνει (όπως και κάποια άλλα, δεν είναι όμως της παρούσης)!
Ο ερωτευμένος άντρας ή έστω ο άντρας που γουστάρει, θα βρει από μόνος του τον τρόπο να το δείξει και συνήθως αυτός θα είναι ο ευθύς! “Πάμε για κανένα καφέ, αν δεν έχεις κανονίσει το απόγευμα;” “Άνοιξε ένα καινούριο μπαράκι στο κέντρο. Να περάσω να σε πάρω το βράδυ να πάμε μαζί;”. Αυτός είναι ο ευθύς, αντρικός τρόπος Λένα μου! Κι αν ο Χρήστος σε γουστάρει, μάλλον έτσι θα έπρεπε να σε προσεγγίσει, γιατί αν σε γουστάρει και δεν το κάνει, ρισκάρει να σε χάσει κι ένας άντρας που σε γουστάρει δεν θα το ρίσκαρε ποτέ αυτό!
Και τώρα που στα είπα και βγήκαν από μέσα μου, μπορούμε να πιούμε και καφέδες και τεκίλες κι ότι θες! Όχι για να αναλύσουμε το ότι τράβηξε το τελικό “α”, όταν είπε το όνομά σου, αλλά για να μας πεις τον πόνο σου, να τον συμμεριστούμε, να βρίσουμε μαζί τον Χρήστο (ή τον Βαγγέλη) που έχει στραβομάρα και δεν βλέπει ότι είσαι θησαυρός και να πιούμε μαζί στα επόμενα, τα καλύτερα που έρχονται!!!
Της Κικής Γιοβανοπούλου