Όταν τον γνώρισες σε γοήτευσε. Δεν ήταν μόνο τα μάτια, το χαμόγελο ή το ανάστημά του. Ήταν αυτό το πάθος που διέκρινες στο βλέμμα του, αυτή η φλόγα… βέβαια, σου πήρε αρκετό καιρό να συνειδητοποιήσεις ότι τα μάτια του φώτιζαν κυρίως όταν μιλούσε για τη δουλειά του… ήταν όμως αργά! Τον είχες ήδη ερωτευτεί…
Στην αρχή, αυτός ο δυναμισμός που ενέπνεε, σου φαινόταν το λιγότερο γοητευτικός! Μόνιμα απασχολημένος… το μυαλό του δούλευε συνεχώς… ήταν πάντα σε εγρήγορση… εύστροφος… απλά υπέροχος! Εξάλλου στους δύσκολους οικονομικά (και όχι μόνο) καιρούς που ζούμε, ένας άντρας που εργάζεται και μάλιστα το ψάχνει και τόσο, δεν μπορεί παρά να είναι κελεπούρι! Ποτέ δεν σου άρεσαν οι χαλαροί τύποι, δεν σου ταίριαζαν εξάλλου. Σου άρεσε κι εσένα η δουλειά, η δημιουργία… Ο Άρης βέβαια ήταν πολύ πιο παθιασμένος μ’ όλα αυτά…
Κι όταν μιλάμε για πάθος, μιλάμε για πραγματικό εθισμό! Αν εξαιρέσεις το πρώτο διάστημα που πραγματικά έκανε τα αδύνατα δυνατά για να σε βλέπει, να μιλάτε, να επικοινωνείτε, με τον καιρό τα πράγματα άρχιζαν να αλλάζουν. Δεν μπορούσε να μείνει σπίτι σου τις καθημερινές, γιατί έπρεπε να σηκωθεί νωρίς για το γραφείο… ξεχνούσε να σε πάρει τηλέφωνο γιατί ήταν μπλεγμένος στη δουλειά… δεν απαντούσε στα μηνύματά σου γιατί εκείνη την ώρα έκανε κάτι επείγον… Μια φορά μάλιστα, ξέχασε το ραντεβού σας κι έμεινες να τον περιμένεις μισή ώρα με τις γόβες και την στενή σου μαύρη φούστα σ’ ένα εστιατόριο, μέχρι να απαντήσει στο τηλέφωνο και να σου εξηγήσει πως είχε προκύψει έκτακτο meeting στο γραφείο. Για διακοπές; Ούτε λόγος! Κανένα σαββατοκύριακο κι αυτό στα μεγάλα του κέφια! Και φυσικά ήταν μόνιμα μ’ ένα κινητό κολλημένο στ’ αυτί για να δίνει οδηγίες στους υφισταμένους του και για να παίρνει εντολές απ’ τους προϊσταμένους του…
Στην αρχή παραπονιόσουν νιαουρίζοντας στα πόδια του όταν πέφτατε για ύπνο… μετά δοκίμασες το θανατηφόρο όπλο της γκρίνιας… “Είσαι υπερβολική!”, “Είναι εποχές για τέτοια ρε Μάρθα; Θ’ αφήσω τη δουλειά να τρέχουμε εκδρομές;”, “Θα προτιμούσες να δούλευα 8ωρο και να μην έχουμε να πάμε για ένα καφέ;” σου απαντούσε και χωνόταν ξανά στα χαρτιά του. Ύστερα δοκίμασες να προσπαθήσεις να συμβιβαστείς μ’ όλο αυτό… Προσπάθησες να τον κατανοήσεις, να το δεις απ’ τη δική του πλευρά και να κάνεις το δικό σου πρόγραμμα, χωρίς να “απαιτείς” να ακολουθεί και χωρίς να του θυμώνεις όταν ακύρωνε ότι κανονίζατε λόγο δουλειάς. Ήταν όμως σχέση αυτό τελικά; Εσύ να ξενυχτάς με τις φίλες σου κι εκείνος πάνω από ισολογισμούς;
Και κάπως έτσι, η φούσκα του “Κυρίου Τέλειου” άρχισε να ξεφουσκώνει στα μάτια σου… Κι ο έρωτας άρχιζε να φεύγει απ’ το παράθυρο… αυτό που είχες ανοίξει για να αερίσεις απ’ την τσιγαρίλα που γέμιζε τον χώρο, τις ώρες που ήταν κλεισμένος στο σαλόνι μιλώντας στο κινητό με πελάτες! Τι να τον κάνεις τον δυναμικό, πετυχημένο και ακούραστο, αν δεν μπορεί να ξεκλέψει για σένα 3 λεπτά να σε πάρει ένα τηλέφωνο ή 1 τριήμερο το εξάμηνο να πάτε μια εκδρομή; Τι να το κάνεις να ξέρεις πως πήρε αύξηση και προαγωγή, όταν δεν μπορεί να σου αφιερώσει μια ώρα για να πάτε μια βόλτα ή δύο ώρες να δείτε μια ταινία; Τι αξία έχουν οι έπαινοι απ’ τους ιθύνοντες της πολυεθνικής που εργάζεται, όταν δεν μπορείτε να πιείτε έναν ρημαδοκαφέ αγκαλιά το πρωί;
Κι ήρθε το τέλος… έτσι απλά… αθόρυβα… Δεν ξέρεις μετά από πόσο καιρό ο Άρης συνειδητοποίησε ότι δεν είστε πια μαζί. Θα ήταν μάλλον 1 περίπου μήνα μετά, που σε πήρε τηλέφωνο να σε ρωτήσει αν μπορείς να πας να πάρεις το αυτοκίνητό του απ’ το συνεργείο γιατί δεν προλάβαινε και του είπες πως είσαι με την Καίτούλα για τριήμερο στην Καστοριά…
Της Κικής Γιοβανοπούλου