Ο Γιώργος είναι ένα πολύ γλυκό, συνεσταλμένο και χαμηλών τόνων παιδί. Του αρέσει η μουσική και η ζωγραφική! Δεν έχει πολλούς φίλους, αλλά τον πηγαίνω σε διάφορες δραστηριότητες (ζωγραφική, κολυμβητήριο) για να κοινωνικοποιηθεί περισσότερο. Στο σχολείο, είναι πολύ καλός μαθητής! Του αρέσουν πολύ τα μαθηματικά και η έκθεση.
Ο Γιώργος δεν είναι το παιδί που θα μπλεχτεί σε καβγάδες. Απ’ την αρχή της χρονιάς όμως, έχουν παρουσιαστεί διάφορα προβλήματα μ’ έναν συμμαθητή του. Τον Θάνο. Ο Γιώργος παραπονιέται σχεδόν καθημερινά… τη μια του παίρνει τα βιβλία και τα πετάει, την άλλη του είχε σκίσει το τετράδιο των μαθηματικών, τις προάλλες του άρπαξε τα γυαλιά μυωπίας και τα έσπασε! Τον σπρώχνει, τον φτύνει… Στην αρχή έκανα υπομονή, από ένα σημείο και μετά όμως, το πράγμα άρχισε να ξεφεύγει. Άρχισα να παραπονιέμαι στη δασκάλα του.
Η δασκάλα του, μου είπε πως πρόκειται για ένα αρκετά επιθετικό παιδί που προσπαθούν πολύ να ηρεμήσουν. Τον έχουν τιμωρήσει πολλές φορές, έχουν καλέσει και τους γονείς του. Μου είπε, πως η μητέρα του, κάθε φορά που την καλούν, δείχνει πολύ στεναχωρημένη αλλά… τι να το κάνω; Δεν μπορώ να παίρνω καθημερινά τον Γιώργο με κλάματα απ’ το σχολείο! Και στην τελική, δεν μπορώ να πληρώνω συνέχεια για τα πράγματα του Γιώργου που το άλλο παιδάκι καταστρέφει!
Ο Γιώργος από εκεί που ήταν άριστος μαθητής, άρχισε να αρνείται να πάει στο σχολείο! Κάθε μέρα, το τι του έκανε ο Θάνος, είναι το καθημερινό μας θέμα! Κάποια βράδια, ο Γιώργος, πετάγεται ιδρωμένος από εφιάλτες! Δεν μπορώ να επιτρέψω να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση! Ντρέπομαι που θα το πω, αλλά ο Γιώργος άρχισε να μου ζητάει να κοιμάται μαζί μου το βράδυ! Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω! Στεναχωριέμαι απίστευτα γι’ αυτό που συμβαίνει στο παιδί μου! Δεν μπορώ να το επιτρέψω να συνεχιστεί! Ή θα πρέπει να βρεθεί μια λύση ή θα αναγκαστώ να του αλλάξω σχολείο, έστω και στη μέση της χρονιάς! Πραγματικά δεν πάει άλλο!
Σήμερα με πήρε η δασκάλα του τηλέφωνο! Αυτός ο Θάνος, έσπρωξε τον Γιώργο μου και χτύπησε το χεράκι του! Έχει καλέσει και τη μητέρα του! Σήμερα θα τα πούμε έξω απ’ τα δόντια!
Της Κικής Γιοβανοπούλου