“Θα έχει πλάκα!” είπε… “Να δεις που θα σ’ αρέσει!” είπε… Αυτά κι άλλα τέτοια έλεγε όταν είχε ασφυχτικά γραπώσει τον αριστερό μου καρπό και σχεδόν με έσερνε προς το γυμναστήριο! Προσπάθησα! Αλήθεια το λέω! Προσπάθησα πολύ να της ξεφύγω αλλά έκανε TRX καιρό κι είχε το πλεονέκτημα… “Σκούπισε τη μούρη σου! Είσαι γεμάτη άχνη!!!” μου είπε κοιτώντας με (σχεδόν) με αηδία, όταν φτάσαμε μπροστά στην μεγάλη τζαμένια πόρτα του γυμναστηρίου. Σκουπίστηκα όπως όπως και μπουκώθηκα στα κρυφά με το τελευταίο κομματάκι μπουγάτσας που κρατούσα…
“Για ετήσιο πρόγραμμα ενδιαφέρεται!” την άκουσα να λέει στην ξανθιά σιλικονάτη στην υποδοχή! “Ετη… ΤΙ????” ρώτησα με τρόμο. Μετά δεν θυμάμαι πολλά… το pin της χρεωστικής μου πάτησα νομίζω… μισό μισθό ακούμπησα στα ιδρωμένα όργανα νομίζω… Και να’ μαι τώρα εδώ με το καινούριο μου λουλουδένιο κολάν και το μαύρο μου φανελάκι. “Δώρο από μένα για καλή αρχή!” μου είχε πει η… αυτή η… ούτε το όνομά της δεν θέλω να λέω πια! Που μου το’ παιζε και φίλη! Και μ’ έφερε εδώ να περάσω τα μαρτύρια του Ταντάλου για να αποκτήσω “σώμα παραλίας” λέει!
“Είμαι τώρα εγώ για τέτοια;;;” να της λέω, ασθμαίνοντας σαν τρένο (τον καρβουνιάρη όχι το Intercity!) πάνω στο διάδρομο! “Τι μου ‘κανες κακούργα!” να φωνάζω ανεβοκατεβάζοντας τα πόδια μου στο Step. “Είναι για τέλειους γλουτούς αυτό που κάνουμε τώρα!” να την ακούω να λέει ενθουσιασμένη, την ίδια ώρα που εγώ νόμιζα ότι θ’ αφήσω τα κοκαλάκια μου πάνω σ’ αυτό το δαίμονα! “Ένα σετ κάμψεων ακόμη!” μου φώναζε την ώρα που μετά βίας σήκωνα τη μούρη μου απ’ το πάτωμα, σε στάση φαντάρου που του κάνουν καψόνια! “Πάρε 15 ρε στραβάδι!” τη φανταζόμουν να λέει. “Δεν μπορώ μανούλα μου! Είναι βαριά η όπισθεν και δεν σηκώνεται!” να κλαψουρίζω εγώ… “Μπορείς! ΚΑΝΤΟ!” να ουρλιάζει αυτή! Κι η μούρη της να μου θυμίζει όλο και περισσότερο την Μέρκελ και το ύφος της να μοιάζει όλο και περισσότερο στου Χίτλερ!
1 ώρα, 15 κιλά ιδρώτα και 150 μπινελίκια αργότερα… το μαρτύριο είχε πια τελειώσει… Έσερνα τα πόδια μου σαν κατάδικος με τι σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι, στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Την ώρα που μου είπε “Αύριο θα…” γύρισα και την κοίταξα, ούτε εγώ ξέρω πως! “ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΥΡΙΟ ΡΕΝΑ!!!”… “Μα…” “Μαύρο φίδι που σ’ έφαγε κακομοίρα μου!” γρύλισα! “Πλήρωσα τα μαλλιοκέφαλά μου για να νιώσω το νεφρό να πηγαίνει στη θέση της σπλήνας και το πνευμόνι να φτάνει αστράγαλο! Και μ’ έβαλες να ντυθώ και παρτέρι της Αριστοτέλους! ΚΙΧ μέχρι να φτάσουμε σπίτι!” της είπα αγριεμένα και την είδα να μαζεύεται! “Και θα παραγγείλω και δύο πιτόγυρα!” συνέχισα… “Μην το χοντραίνεις!!!” μου είπε θυμωμένα και το ύφος άρχισε πάλι να θυμίζει τον Αδόλφο! “Καλά… είπα μήπως έπιανε!” 😛
Της Κικής Γιοβανοπούλου
