Είναι κάτι στίχοι που θαρρείς κι έγραψες εσύ… κι αυτή η μουσική που τους αγκαλιάζει, χτυπάει κατευθείαν στην φλέβα που φτάνει στην καρδιά. Νιώθεις να σ’ αγγίζουν τόσο κάποια τραγούδια, που λες πως γράφτηκαν για σένα!
Δεν είναι απαραίτητα, το αγαπημένο σου κομμάτι, ίσως να έχεις και χρόνια να τ’ ακούσεις, ίσως κάποτε να μην το είχες προσέξει καν… κι όμως έρχεται «απρόσκλητο» κάποια στιγμή στο ραδιόφωνο και γεμίζει το είναι σου. Κάθε νότα, γίνεται χτύπος της καρδιάς, κάθε στίχος γίνεται σφυρί και χτυπάει τις πιο ευαίσθητες χορδές και κάπου εκεί δυναμώνεις τον ήχο κι αρχίζει το μυαλό να ταξιδεύει. Σε πάει σε όσα αγάπησες, σ’ όσα έζησες και τελείωσαν, σ’ όσα σε πόνεσαν. Κολλάει σε εκείνο το χαμόγελο που σε σημάδεψε, σ’ εκείνη τη στιγμή που τ’ άλλαξε όλα. Κάπου εκεί, θα χαμογελάσεις, θα δακρύσεις, θα θυμώσεις…
Λίγα λεπτά αρκούν κι όταν το τραγούδι τελειώσει, μπορεί να ξαφνιαστείς βλέποντας τα δάχτυλα σου να έχουν ματώσει, απ’ τη δύναμη που χτυπούσες το χειρόφρενο στο ρυθμό της μουσικής όσο οδηγούσες…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
Πολύ αληθινό.