Όχι που είμαι μπροστά, αλλά δεν οδηγώ πολύ σαν… γυναίκα! Ούτε τη μούρη μου κολλάω στο παρμπρίζ… και να παρκάρω ξέρω… και προτεραιότητες δίνω (Χρήστο εκείνο ΕΤΥΧΕ!!!)… Αυτά που έγραψα στο Γυναίκες οδηγοί! ήταν για τις υπόλοιπες 😛 . Άνθρωποι είμαστε όμως, ε μια φορά στα τόσα χρόνια τράκαρα κι εγώ!
Κυριακή μεσημέρι, σε κεντρικότατο δρόμο της Θεσσαλονίκης, η μέρα ηλιόλουστη, είπα να πάω κι εγώ μια βόλτα… Τι το ‘θελα; Ανάβει το κόκκινο, σταματάει ο μπροστινός… ε… τον έσπρωξα λίγο! Κι όταν λέμε λίγο, εννοούμε πραγματικά λίγο! Είχε κίνηση! Δεν πηγαίναμε με πάνω από 15-20 χλμ / ώρα! Ευγενέστατος ο άνθρωπος, δεν μπορώ να πω! Αλλά κι εγώ… ΚΥΡΙΑ! Η γυναίκα του είχε ταρακουνηθεί λίγο κι ένιωθε μια ενόχληση στον αυχένα. Τους πρότεινα να πάρουμε το 166, να την πάμε σ’ ένα νοσοκομείο… “Όχι, δεν είναι τίποτα, θα μου περάσει. Απλά ταράχτηκα!” έλεγε και ξανάλεγε η συμπαθέστατη κοπέλα. Ούτε τροχαία, ούτε “φροντίδα ατυχήματος” δεν χρειάζεται, μου είπε (ο απ’ ότι φάνηκε έμπειρος στα ατυχήματα) οδηγός. Το δικό του αυτοκίνητο δεν είχε απολύτως τίποτα. Η μάσκα του δικού μου όμως, είχε μια τρύπα… απ’ τον κοτσαδόρο του. Έφταιγα και το βούλωσα! Κάναμε φιλική δήλωση και πήγε ο καθένας στη δουλειά του!
Ε να μην τα πολυλογώ… τρεις μήνες τώρα, ο μέχρι πρότινος συμπαθέστατος και ευγενέστατος “μπροστινός” μου, μ’ έχει ταράξει στα τηλέφωνα! Η γυναίκα του πονούσε στον αυχένα και την ίδια εκείνη μέρα πήγαν στο νοσοκομείο και τους έδωσε προληπτικά (είπε τότε) Norgesic για 10 μέρες. Στο επόμενο τηλεφώνημα, ο αυχένας της ήταν πολύ χειρότερα και χρειάζεται περισσότερες εξετάσεις… Στο τελευταίο δε; Θα κάνουν μαγνητική, ίσως χρειαστεί εγχείρηση, ίσως μείνει μόνιμη βλάβη… “Συγνώμη… όλα αυτά από ένα ακούμπησμα;” τον ρώτησα στο τέλος. Ε κάπου εκεί μου έσκασε το παραμύθι ότι θα ζητήσουν αποζημίωση απ’ την ασφαλιστική μου κι αν δεν την πάρουν θα το φτάσουν μέχρι στα δικαστήρια…
Ανάμεσα στα πολλά τηλεφωνήματα που μου έκανε, ήταν και ένα που μου είπε πως με πήρε κατά λάθος κι ότι έψαχνε τη δικηγόρο του για μια αποζημίωση που διεκδικεί απ’ το 2014 απ’ το δημόσιο, γιατί είχε πέσει τότε σε μια λακκούβα κι έπαθε ζημιά το αυτοκίνητό του! Ναι, άκουγα κι εγώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που κυνηγάνε αποζημιώσεις, ως συμπλήρωμα στο εισόδημά τους ή απλά ως χαρτζιλίκι, αλλά… τόσο; Στο επόμενο τηλεφώνημα, περιμένω να μου πει ότι η γυναίκα του χρειάζεται λιποαναρρόφηση που πρέπει να πληρώσει η ασφαλιστική μου, γιατί μετά το ατύχημα έπαθε ψυχολογικό κι άρχισε να τρώει ανεξέλεγκτα! (για τις διατροφικές διαταραχές, περισσότερα εδώ Η μάστιγα των διατροφικών διαταραχών )
Απ’ ότι φαίνεται, εκείνος ο ρημαδοκαφές που πήγα να πιω εκείνο το μεσημέρι, θα με φτάσει μέχρι τις αίθουσες των δικαστηρίων ως μάρτυρα (ελπίζω ΜΟΝΟ ως μάρτυρα)… Ευλόγησον!!!
Της Κικής Γιοβανοπούλου