Μήνας: Ιούνιος 2018

Βάζεις το μπικίνι σου, στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη και σκέφτεσαι «vα βάλω μπικίνι φέτος; Να το τολμήσω; Μπα… αυτές οι ραγάδες στη κοιλιά μου από τη γέννα είναι πολύ έντονες ακόμη. Ίσως είναι καλύτερα του χρόνου…».  Το ίδιο είχες πει και πέρυσι. Μήπως το ίδιο πεις και του χρόνου; «Θα γίνει το σώμα μου ποτέ…

Στο μικρό μας δαχτυλάκι υπάρχει ένα αγγείο που συνδέεται με την καρδιά. Βάσει ενός ιαπωνικού μύθου, στην άκρη του δαχτύλου αυτού, υπάρχει μια αόρατη κόκκινη κλωστή (συνέχεια του αγγείου που έρχεται απ’ την καρδιά μας) που μας συνδέει με την “αδερφή ψυχή” μας. Οι άνθρωποι των οποίων οι κλωστές ενώνονται, είναι μοιραίο κάποια στιγμή της…

Ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα STOP στην «άσεμνη» έκθεση των ανθρώπων και του πλανήτη στη ρύπανση και τη βία. Μια γιορτή για το Ποδήλατο, το Περιβάλλον, το Ελεύθερο Σώμα, την Παρασκευή 8 Ιουνίου 2018 στο Πάρκο ΧΑΝΘ (ξαρχάκου). Η Διεθνής Γυμνή Ποδηλατοδρομία είναι ένα διεθνές κίνημα και συμμετέχουν σε αυτό περισσότερες από 70 πόλεις…

Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης Αποθήκη Α’, Λιμάνι Θεσσαλονίκης 9 Ιούν 2018 Σάββατο 9 Ιουνίου 2018, 11:00-13:00 Είσοδος ελεύθερη Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον εξωτερικό χώρο του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Μία γιορτή με δημιουργική διάθεση, παιχνίδι κάτω από τον ήλιο και πεντανόστιμο παγωτό έρχεται στοΛιμάνι Θεσσαλονίκης! Το ΦωτοΓραφείον του Στέφανου Τσακίρη διοργανώνει εργαστήριο κυανοτυπίας για οικογένειες και…

Club με εκκωφαντική μουσική… όλοι σαν σαρδέλες παστωμένοι ο ένας πάνω στον άλλον… αγόρι γυρνάει το βλέμμα του και τη βλέπει… κορίτσι που μιλάει στις φίλες της… τυχαία τα μάτια της πέφτουν στα δικά του… και κάπου εκεί σταματάει η μουσική γι’ αυτούς τους δυο… αντίθετοι πόλοι μαγνητών τα βλέμματά τους… δεν υπάρχει πια κόσμος…

“Του έδωσα τα πάντα και δεν εκτίμησε τίποτα!” “Δεν κράτησα τίποτα για μένα και με πρόδωσε!” “Αχάριστοι οι άνθρωποι… τους χαρίζεσαι ολόκληρος και σε πουλάνε με την πρώτη ευκαιρία!”… Πόσες φορές δεν ακούσαμε αυτές τις ατάκες; Πόσες φορές δεν τις είπαμε εμείς οι ίδιοι; Κακά τα ψέματα… όλες οι σχέσεις, σε οποιαδήποτε μορφή (εκτός της…

Υπάρχει άνθρωπος (άνω των 25 τουλάχιστον) που δεν απολαμβάνει αυτές τις βραδιές στο σπίτι με καλή παρέα, μουσικούλα, κρασάκι και κουβεντούλα; Υποθέτω πως λίγο η πίεση όλης της εβδομάδας, λίγο η κούραση, λίγο η αποχή απ’ τα “εκτός έδρας ξενύχτια” λόγω παιδιών, λίγο η κρίση… οι βραδιές στο σπίτι είναι απ’ τις αγαπημένες συνήθειες πολλών!…

Τα κατάφερες… Ξεκίνησες σιγά σιγά … δοκιμαστικά… να δεις πόσο αντέχω… κι ύστερα συνέχισες πιο δυνατά… πιο βίαια… Το ένα χτύπημα διαδέχτηκε το άλλο… Μέχρι που το πέτυχες… Έπεσα…. Και τότε γέλασες… ” αποστολή εξετελέστη” σκέφτηκες και ψήλωσες δέκα πόντους απο περηφάνια! Ήταν το καύχημά σου πως εσύ κατάφερες να νικήσεις εμένα! Ήμουν πια κάτω…

“Εγώ λέω τα σύκα – σύκα και την σκάφη – σκάφη… ” “Από μένα δεν θ’ ακούσεις παραμύθια! Μ αρέσει να λέω τα πράγματα όπως είναι!” “Λέω πάντα αυτό που πιστεύω, είτε αρέσει στον άλλον είτε όχι!” “Αν δεν πεις στον κολλητό / δικό σου άνθρωπο / αγαπημένο, εσύ την αλήθεια ποιος θα την πει;”…

Υπάρχει άραγε άνθρωπος που δεν έχει πληγωθεί στη ζωή του; Είτε από σχέση, είτε από φιλία, είτε απ’ τη ζωή την ίδια… Κάθε πληγή, ακόμη κι όταν επουλωθεί, μένει πάντα εκεί, ως σημάδι να μας θυμίζει αυτό που ζήσαμε. Το βασικό ερώτημα είναι, το σημάδι αυτό μένει εκεί για να μας θυμίζει πως κάτι καινούριο…

Μήνες πριν, που πηγαίναμε σε πάρτι  φίλων μας, τα παιδιά μου με ρωτούσαν πότε θα γίνει το δικό τους πάρτι και  πού θα γίνει και τι  τούρτα θα έχουν… και όλες τις σχετικές ερωτήσεις που κάνουν τα παιδιά. Έτσι αρχίσαμε να το οργανώνουμε παρεούλα … Θεωρώ πολύ σημαντικό τα παιδιά μου να συμμετέχουν σε όλη…

Την γνωρίζω αρκετά χρόνια, ποτέ όμως δεν έτυχε να μου μιλήσει για το χάρισμα που έχει. Όταν τελικά το έκανε, δεν κρατήθηκα και την παρακάλεσα να μου απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις. Την κάλεσα στο σπίτι μου (βράδυ!!! με είπε κάποιος φοβιτσιάρα;;;;) και δεν αρνήθηκε να μου απαντήσει σε όλα όσα τη ρώτησα, απλά με παρακάλεσε…

Είναι στις γόνιμες μέρες της και έξω από την αυλή κάνουν ουρά οι γαμπροί. Μιλάω φυσικά για τη Σάρα τη σκυλίτσα μας. Ένα γερμανικό ποιμενικό ηλικίας 5 χρόνων. Σαν χθες ήταν που την αποκτήσαμε. Ζωηρό κουτάβι. Δεν είχε αφήσει τίποτα που να μη το είχε δαγκώσει, παντόφλες, παπούτσια, πατάκια, καναπέ… Με τον καιρό όμως έγινε…