Τον Σάββα τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια! Ήμουν κάπου 22-23 χρονών κι εκείνος λίγο μεγαλύτερος. Δουλεύαμε μαζί. Είχαμε πολύ καλή επικοινωνία τότε, αν και δεν ήμασταν πολύ κοντά. Ήταν ένα πολύ ευγενικό και χαμογελαστό παιδί. Μετά, εκείνος παραιτήθηκε και χαθήκαμε…
Στα χρόνια που πέρασαν, εγώ παντρεύτηκα κι έκανα 2 παιδάκια. Ο γάμος μου δυστυχώς έληξε άδοξα… Ζω μόνη με τα παιδιά μου τα τελευταία 5 χρόνια. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα, αλλά ευτυχώς έχω τη δουλειά μου και τους γονείς μου που μου συμπαραστέκονται πολύ! Με τον πρώην μου, δεν έχουμε καμιά επικοινωνία. Μετά το διαζύγιο, έφυγε στο εξωτερικό. Δεν ήταν εύκολο, αλλά κατάφερα και στάθηκα στα πόδια μου, κυρίως για χάρη των παιδιών. Σήμερα τα πράγματα, είναι πολύ καλύτερα. Οι γονείς μου, κρατάνε τα παιδιά όσο δουλεύω και με τα χρήματα που κερδίζω απ’ τη δουλειά μου, είμαι σε θέση να τα μεγαλώνω αξιοπρεπώς.
Πριν 1 χρόνο ξανασυνάντησα τυχαία το Σάββα… Ήμουν 35 πια κι εκείνος 38. Εκείνος ελεύθερος, χωρίς υποχρεώσεις κι εγώ χωρισμένη με 2 μικρά παιδιά. Με πλησίασε πολύ όμορφα, προσεκτικά, γλυκά… γίναμε ζευγάρι… Δεν μου ήταν εύκολο! Είχα τα παιδιά, τις υποχρεώσεις μου, τον φόβο απ’ όσα είχα περάσει… όμως ο Σάββας κατάφερε σιγά σιγά να με “ξεκλειδώσει” και να κλέψει την καρδιά μου! Τον ερωτεύτηκα βαθιά! Το ίδιο κι εκείνος… Από ένα σημείο και μετά, ο Σάββας άρχισε να μου ζητάει να γνωρίσει τα παιδιά μου… Ήθελε να μείνουμε μαζί… να παντρευτούμε… να κάνουμε κι άλλα παιδιά…
Δεν κρύβω ότι φοβήθηκα… τρόμαξα… Έχω 2 παιδιά… πόσο εύκολο θα είναι; Κι αν δεν κρατήσει και με το Σάββα; Μπορώ να διακινδυνεύσω να ξαναμείνω μόνη με 3 ή περισσότερα παιδιά; Όποιος καεί απ’ το χυλό, φυσάει και το γιαούρτι λένε… Δεν αμφιβάλλω σε καμία περίπτωση για τον Σάββα, ούτε για τα αισθήματά μου για εκείνον, απλά πρέπει να σκεφτώ και να υπολογίσω τόσες παραμέτρους που αγχώνομαι πολύ! Ένας ξένος για τα παιδιά μου άνθρωπος, μέσα στο σπίτι μας; Δεν ξέρω… ειλικρινά! Τον αγαπάω τον Σάββα και είναι πραγματικά υπέροχος, αλλά… δυσκολεύτηκα τόσο να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά… κι άλλες αλλαγές; Είμαι ερωτευμένη, τον αγαπάω, τον σέβομαι, τον θαυμάζω… δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος! Ξέρω πως νιώθει και για μένα το ίδιο, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά! Και για εκείνον, πόσο εύκολο θα είναι, από εργένης, να βρεθεί ξαφνικά σ’ ένα σπίτι με δύο παιδιά, με το δικό τους πρόγραμμα, τους δικούς τους χρόνους, τις δικές τους υποχρεώσεις; Και τα παιδιά; Πόσο εύκολα θα τον δεχτούν; Δεν θα αντέξω να πληγωθούν για δεύτερη φορά! Κι εγώ; Θα καταφέρω να κρατήσω τις σωστές ισορροπίες;
Της Κικής Γιοβανοπούλου
