Με το Ρούλη (όπως λέω χαϊδευτικά τον άντρα μου) γνωριστήκαμε από κοινή παρέα περίπου 10 χρόνια πριν. Ταιριάξαμε αμέσως και 3 χρόνια αργότερα αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Έμεινα έγκυος τον πρώτο κιόλας χρόνο του γάμου μας και πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας.
Όταν μάθαμε ότι είναι κοριτσάκι, ξεκίνησαν τα προβλήματα. Η πεθερά μου θεωρούσε δεδομένο ότι θα του δώσουμε το όνομά της. Τα πήγαινα μια χαρά μαζί της ως τότε, αλλά… “Πασχαλιά”;;;; Είναι όνομα αυτό; Ενώ το Στέλλα… όχι επειδή είναι της μαμάς μου, αλλά είναι πολύ καλύτερο! “Ναι… συμφωνώ πως το Στέλλα είναι πιο εύηχο, αλλά εγώ είμαι μοναχογιός, πόσες ευκαιρίες θα έχει η μαμά μου ν’ ακούσει τ’ όνομά της;” μου είπε ο Ρούλης. Το θέμα έμεινε στον αέρα μέχρι που άρχισε να πλησιάζει ο καιρός της βάφτισης…
Απ’ την μια είχα την πεθερά μου να επιμένει να πούμε την μικρή Πασχαλιά, απ’ την άλλη εγώ δεν ήθελα ούτε να τ’ ακούσω κι ο Ρούλης στη μέση! Τι λιποθυμίες προφασίστηκε, τι “η καρδιά μου!!!”, τι απειλές ότι δεν θα έρθει στη βάφτιση… Εγώ ανένδοτη! Είδε κι απόειδε ο Ρούλης και μας πρότεινε να δώσουμε και τα δύο ονόματα. “Μα Πασχαλιά – Στέλλα; Και πως θα το φωνάζουμε το παιδί; Παστέλλα;;;” τον ρώτησα εκνευρισμένη! “Έτσι κι αλλιώς, όπως θες θα τη φωνάζουμε μετά! Ας της κάνουμε το χατήρι τώρα!” μου είπε.
Δεν το χωράει ο νους μου ότι πρέπει να διαπραγματευτώ το όνομα του παιδιού ΜΟΥ! Αυτό δεν πρόκειται να το δεχτώ με τίποτα!!!
Συντάχθηκε από Χρύσα - Κική
read more : Το όνομα – Η πεθερά (1) , Το όνομα – Ο μπαμπάς (3)