Πες με αντικοινωνική, γεροπαράξενη ή στριμμένη… Όσο τα χρόνια περνάνε όμως, όσο μεγαλώνω κι αντιμετωπίζω τις δυσκολίες που μου παρουσιάζει η ζωή, αρχίζω όλο και περισσότερο να μην ανέχομαι πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους… Κυρίως ανθρώπους! Γράφει ο άλλος “7,5 δισεκατομμύρια πληθυσμό έχει η γη κι εγώ συμπαθώ 7 άτομα!“. “Και πολλά λες” θα συμπλήρωνα!
Δεν ξέρω αν φταίει που εγώ παραξενεύω με την πάροδο των χρόνων ή αν πραγματικά μας ψεκάζουν… Ξέρω όμως πως έρχονται μέρες που πραγματικά απορώ με τη βλακεία του κόσμου! Θα μου πεις… “Εσύ καλύτερη είσαι;“. Προφανώς και όχι! Αλλά τι να κάνω; Να μη χωνεύω ούτε τον εαυτό μου;;;; Αυτό είναι “δουλειά” των άλλων!
Βλέπω σχόλια στο FB, ακούω εκπομπές στην τηλεόραση, πίνω καφέ με γνωστούς… κι ώρες ώρες με πιάνω να σκέφτομαι “ακούει αυτά που λέει ή βγαίνουν απ’ το στόμα του χωρίς να έχουν κάνει μια μικρή έστω, στάση στο μυαλό του και χωρίς να αγγίζουν καν τους ακουστικούς του πόρους;”. Με τα χρόνια έχω αποφανθεί ότι η παραμικρή προσπάθεια να κάνεις τον απέναντι να δει ΛΟΓΙΚΑ, πως αυτά που λέει και υποστηρίζει με τόσο πάθος είναι απλά ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΕΣ, είναι στην καλύτερη, μάταια έκκριση σάλιου!
Ο Αϊνστάιν (αν και γι’ αυτό οι γνώμες διίστανται), κάποτε είχε πει “Δύο πράγματα είναι άπειρα: Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αν και για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος”.
PS. Το παρόν είναι άρθρο καθαρά χιουμοριστικού χαρακτήρα! Με ξέρετε δα! Σας αγαπώ όλους! 😛
Της Κικής Γιοβανοπούλου