…Οι μεγάλοι αγαπούν τους αριθμούς. Όταν τους λες ότι έχεις έναν καινούργιο φίλο, ποτέ δεν σε ρωτούν τίποτε ουσιαστικό. Ποτέ δεν σου λένε «Πώς είναι η φωνή του;» «Τι παιχνίδια αγαπάει περισσότερο;» «Συλλέγει πεταλούδες;» Αντί γι’αυτό ρωτάνε: «Πόσο χρονών είναι;» «Πόσους αδερφούς έχει;» «Πόσο βαρύς είναι;» «Πόσα λεφτά βγάζει ο πατέρας του;» Μόνο με τους αριθμούς αυτούς νομίζουν ότι έχουν μάθει κάτι γι’αυτόν. Αν πεις στους μεγάλους: «Είδα ένα ωραίο σπίτι φτιαγμένο από τριανταφυλλιά τούβλα, με γεράνια στα παράθυρα και περιστέρια στη σκεπή» δεν είναι ικανοί να σχηματίσουν καμιά εντύπωση γι’αυτό το σπίτι. Πρέπει να τους πεις: «Είδα ένα σπίτι που αξίζει είκοσι χιλιάδες λίρες», τότε αυτοί θα εκπλαγούν: «Ω! τι ωραίο σπίτι που θα είναι!»…
Γιατί μεγαλώνοντας ξεχνάμε; Γιατί μας νοιάζουν τα υλικά αγαθά πιο πολύ από τα ψυχικά; Γιατί φερόμαστε στα παιδιά μας σαν υπολογιστικές μηχανές;
Ήμουν στο δημοτικό όταν η δασκάλα μου, μου χάρισε το βιβλίο του Antoine de Saint Exupery “Ο μικρός πρίγκιπας”. Το απόσπασμα αυτό με ακολούθησε στη ζωή μου. Δεν ξέχασα την παιδική μου ηλικία. Δεν ξέχασα αυτά που μου άρεσαν και αυτά που ήθελα να κάνω. Τώρα μετά από χρόνια πιστεύω πως σ’ ένα βαθμό έχω καταφέρει να θυμάμαι και να μη ξεχνάω, και αυτό που θυμάμαι να το δείχνω και στα παιδιά μου.
“Ο μικρός πρίγκιπας” ήταν η αρχή για την αγάπη μου για τα βιβλία. Σ΄ευχαριστώ κυρία Κίτσα!
Δημοσιεύθηκε από Σοφία.