“Για να είναι δύο άνθρωποι μαζί, πρέπει να το θέλουν και οι δύο. Για να χωρίσουν, αρκεί να το θέλει ο ένας”. Όταν το αποφασίζει ο ένας, ο χωρισμός δύσκολα θα είναι εύκολος, τι γίνεται όμως όταν εσύ είσαι ο… άλλος;
Βαρέθηκε, βρήκε κάτι άλλο, κάτι του έκανες εσύ… για όποιο λόγο κι αν ο άλλος πάρει μια τέτοια απόφαση, πληγωνόμαστε. Και τα αισθήματα αλλά (ας είμαστε ειλικρινείς) και ο εγωισμός μας! “Σ’ έναν χωρισμό πάντα φταίνε κι οι δυο” κι είναι ένα απ’ τα κλισέ που είναι πλήρως αληθινά κι αυτό γιατί κι η ανοχή, ενοχή είναι!
Φτάνουμε στο δυσάρεστο λοιπόν σημείο που ο άλλος σου ζητά να χωρίσετε. Σε σκηνές από ταινίες θα του πετάξεις πράγματα, θα ουρλιάξεις μέχρι να σας φέρουν το 100 οι γείτονες, θα βρίσεις, θα σκίσεις τα πράγματά του… Στη ζωή όμως τι γίνεται; Όχι! Στη ζωή δεν επιτρέπεται τίποτα απ’ όλα αυτά. Στη ζωή ΟΦΕΙΛΕΙΣ να κρατήσεις την αξιοπρέπειά σου, να πακετάρεις και να φύγεις. Τόσο απλά. Το τι θα κάνεις κλείνοντας την πόρτα με τη βαλίτσα ανά χείρας, είναι προσωπικό σου θέμα. Αν σέβεσαι όμως πρώτα τον εαυτό σου και μετέπειτα τον άνθρωπο που κάποτε έλεγες πως αγάπησες, πρέπει να κάνεις τα πράγματα όσο πιο απλά γίνεται.
Δεν υπάρχει ανώδυνος χωρισμός, γιατί θα πρέπει να κάνουμε τα πράγματα ακόμη δυσκολότερα απ’ ότι ήδη είναι; Απ’ τη στιγμή που ο άλλος έχει πάρει τις αποφάσεις του, δεν μπορούμε να τον κρατήσουμε με το ζόρι. Γέμισε τη βαλίτσα με τα προσωπικά σου αντικείμενα, στρίμωξε τον εγωισμό σου, πατίκωσε τα αισθήματά σου με το κουτί με τις ροζ γόβες σου, τράβηξε το φερμουάρ και φύγε… Φύγε χωρίς να πεις ή να κάνεις πράγματα που θα μετανιώσεις αργότερα. Μην κάνεις την τελευταία σκηνή του “έργου σας” φαρσοκωμωδία ούτε δράμα.
Είτε είσαι άντρας, είτε γυναίκα, το πόσο “μάγκας” είσαι στον χωρισμό φαίνεται…
Της Κικής Γιοβανοπούλου