Βάζεις το μπικίνι σου, στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη και σκέφτεσαι «vα βάλω μπικίνι φέτος; Να το τολμήσω; Μπα… αυτές οι ραγάδες στη κοιλιά μου από τη γέννα είναι πολύ έντονες ακόμη. Ίσως είναι καλύτερα του χρόνου…».  Το ίδιο είχες πει και πέρυσι. Μήπως το ίδιο πεις και του χρόνου; «Θα γίνει το σώμα μου ποτέ όπως ήταν πριν;». Βάζεις το ολόσωμο μαγιό, κρύβεις τα σημάδια σου και σκέφτεσαι πως έτσι τουλάχιστον δεν θα σε κοροϊδέψουν, δεν θα κοιτάνε όλοι την κοιλιά σου.

Κρύβεσαι! Κρύβεσαι από τι όμως; Από σημάδια που δείχνουν ότι κάποτε αυτή η κοιλιά φιλοξένησε το μωρό σου; Από τα σημάδια που φανερώνουν ότι έγινες μαμά, ότι απέκτησες κάτι που άλλες γυναίκες ίσως δεν μπορέσουν να αποκτήσουν; Και αν τις ρωτούσες, θα σου έλεγαν ότι θα έδιναν τα πάντα για να γίνουν μητέρες κι ας θυσίαζαν την αψεγάδιαστη σιλουέτα τους κι ας γέμιζαν ραγάδες  ή σημάδια από μια καισαρική, αρκεί να αποκτούσαν ένα παιδί.

Βάλε και πάλι το μπικίνι σου και σκέψου πόσο τυχερή είσαι! Όχι δεν χρειάζεται να κρύβεσαι! Δεν χρειάζεται να απολογείσαι για τα σημάδια  «ΑΓΑΠΗΣ» στο σώμα σου.

Της Χρύσας Αβραμίδου