Θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά για να καταφέρω να σε κοιτάξω στα μάτια, που θα είσαι εσύ αυτός που θα με βοηθάει να σηκώσω τα βαριά αντικείμενα, που θα είμαι εγώ για σένα η αδύναμη κι αυτή που χρειάζεται προστασία. Θα έρθει κάποτε η στιγμή που θα παίρνεις αποφάσεις χωρίς να χρειάζεσαι την έγκριση ή την αρωγή μου. Θα έρθει η στιγμή που δεν θα ζητάς τόσο συχνά την αγκαλιά και τα φιλιά μου και που θα μου “στραβώνεις” όταν θα σε λέω “μωρό μου” μπροστά στους φίλους σου…
Δεν ξέρω αν τότε θα θυμάσαι καθαρά πόσες φορές σε πήρα αγκαλιά για να σε καθησυχάσω μετά από κάποιον εφιάλτη, πόσες φορές ζήτησες τη βοήθειά μου για να φτάσεις κάτι απ’ το πιο ψηλό ράφι. Δεν ξέρω αν θα θυμάσαι πόσες φορές σε σήκωσα στα χέρια μου φιλώντας σε τρυφερά όποτε έπεφτες. Δεν ξέρω αν θα θυμάσαι όλα τα παραμύθια που σου διάβαζα χαϊδεύοντας σου τα μαλλιά. Δεν ξέρω καν αν θα θυμάσαι με πόση υπομονή καθόμουν δίπλα σου, προσπαθώντας ξανά και ξανά να σου εξηγήσω εκείνη την άσκηση στα μαθηματικά που τόσο σε είχε δυσκολέψει…
Η δουλειά μου σήμερα, είναι να προσπαθήσω να σε βοηθήσω να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, να σε γεμίσω με όσες αξίες και ιδανικά έχω, να σου δείξω ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό. Η δουλειά μου είναι να σε μάθω να είσαι συμπονετικός, ειλικρινής και καλόψυχος, να σε διδάξω την αξία της προσφοράς, της αλληλεγγύης. Η δουλειά μου είναι να σε βοηθήσω να σταθείς γερά στα πόδια σου, για να καταφέρεις κάποτε ν’ ανοίξεις τα φτερά σου. Να σε μάθω να πιστεύεις στον εαυτό σου, να μην παρασύρεσαι απ’ τα λόγια των άλλων, να μην αδικείς και να βοηθάς όποιον μπορείς…
Όταν φτάσει η ώρα που θα σου έχω μεταλαμπαδεύσει ότι έχω μέσα μου, όταν θα έχεις πια μεγαλώσει, θα κάνω στην άκρη, θα σ’ αφήσω να πετάξεις με τα δικά σου φτερά και ξέρω ότι πάντα θα ξέρεις πως η αγκαλιά μου θα είναι ανοιχτή κάθε φορά που θα θέλεις να επιστρέψεις. Για λίγο ή για περισσότερο. Θα κάνω στην άκρη και θα σ’ αφήσω να ζήσεις όπως εσύ θέλεις, καμαρώνοντάς σε απ’ τα παρασκήνια. Η σκηνή τότε θα είναι όλη δική σου!
Μέχρι τότε όμως… άσε με να σε πάρω μια αγκαλίτσα ακόμη! Σ’ αγαπώ θησαυρέ μου!
Της Κικής Γιοβανοπούλου
!