“Ο άντρας ερωτεύεται μια γυναίκα γι’ αυτό που είναι κι η γυναίκα ερωτεύεται έναν άντρα γι’ αυτό που μπορεί να γίνει”.
Άντρες – γυναίκες, σημειώσατε 1!
Μη με κοιτάς έτσι κοπελιά! Άδικο έχω; Τον είδες. Τον γούσταρες. Κάνατε σχέση. Κι αφού τον μόστραρες και τον εκθείασες στις φίλες σου κι αφού πέρασε λίγο ο καιρός κι άρχισε να ξεθολώνει το μυαλό απ’ την ομίχλη της καψούρας, άρχισες να σκέφτεσαι. “Καλό παιδί ο Μπάμπης, αλλά όλα θα ήταν καλύτερα αν ήταν πιο/λιγότερο…” και συμπληρώνεις τις τελίτσες κατά βούληση.
Μπάστα μαντάμ για να καταλάβω! Εσύ θες τον Μπάμπη, αλλά θες να μην είναι αυτό που είναι, αλλά αυτό που θες εσύ να είναι και υποθέτω πως θες να θέλει και να γίνει αυτό που θες εσύ να είναι, σωστά; Κι αυτό τώρα το θεωρείς εσύ νορμάλ, ναι;
Τι τον πέρασες μάνα μου τον Μπάμπη; Κανίς τεριέ που θα τον εκπαιδεύσεις να μην κάνει πιπί του μέσα στο σπίτι; Τι τον καταπιέζεις έτσι τον χριστιανό και δεν τον αφήνεις στην ησυχία του να βρεις έναν Μπάμπη που θα είναι εξαρχής όπως θες; Μπάμπη δεν τον ερωτεύτηκες; Τι σ’ έπιασε και θέλεις να τον κάνεις Αλέξανδρο στα καλά καθούμενα; Ή τον κρατάς Μπάμπη ή παίρνεις το καπελάκι σου, καληνυχτείς ως κυρία κι αποχωρείς…
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι μάτια μου! Δεν αλλάζουν κι αν αλλάξουν θα το κάνουν από μόνοι τους, με τα χρόνια, τα βιώματα, τις εμπειρίες, τα συναισθήματα… Όχι με τη βία, με κόλπα ή απειλές! Αν ο Μπάμπης σ’ αγαπήσει, θα γίνει για σένα η καλύτερη εκδοχή Μπάμπη που γίνεται, Αλέξανδρος όμως δεν θα γίνει ποτέ! Κι ακόμη κι αν κάποια στιγμή καταφέρεις και τον κάνεις να αλεξανδροφέρνει, θα τον βαρεθείς στο υπογράφω, γιατί κακά τα ψέματα, τον άντρα τον θέλουμε και λίγο… άντρα, έτσι δεν είναι;
Της Κικής Γιοβανοπούλου
1 Σχόλιο