“Καλά να περνάς…”, ιεροσυλία στο όνομα του έρωτα, εσένα που σ’ ερωτεύτηκα, σ’ αγάπησα, σε πόθησα, να σ’ αφήνω μ’ αυτές τις τρεις λέξεις. Σαν να λέω “ξεχνάω σε μια στιγμή όσα ζήσαμε!”. Σαν να λέω “ξεχνάω τα ξενύχτια, τις στιγμές, το πάθος και τώρα που δεν είμαστε πια μαζί, απλά χαμογελάω και σου εύχομαι να περνάς καλά. Χωρίς εμένα!”. Η απόλυτη @υτοκτον1α του χοντρού, φτερωτού μωρού που κάποτε μας λάβωσε…

Εγωιστικό συναίσθημα ο έρωτας, θέλω να περνάς καλά, αλλά μόνο μαζί μου! Χωρίς εμένα θέλω απλά να υποφέρεις… όπως εγώ… Θέλω να τρως τις σάρκες σου από απελπισία! Θέλω να κλαις και να μετανιώνεις για κάθε τι που έκανες, για κάθε τι που δεν έκανες! Θέλω κάθε λεπτό που περνάει, να αναπολείς τις δικές μας στιγμές!

Μα τίποτα απ’ αυτά δεν σου είπα… Δεν μ’ άφησε ο εγωισμός μου να στα πω. Κατάφερα να συγκρατηθώ, να καταπιώ τον πόνο, την πικρία, τα δάκρυά μου κι απλά σου χαμογέλασα και σου είπα “Καλά να περνάς…”, δευτερόλεπτα πριν γυρίσω την πλάτη μου, δευτερόλεπτα πριν συναινέσω αμαχητί στο να κόψεις το σκοινί που έδενε τις ζωές μας. Πήρα την αξιοπρέπειά μου, τα αναπάντητα “γιατί” μου και τις ανείπωτες αλήθειες μου αγκαλιά κι απλά έφυγα.