“Καλά να περνάς…”, ιεροσυλία στο όνομα του έρωτα, εσένα που σ’ ερωτεύτηκα, σ’ αγάπησα, σε πόθησα, να σ’ αφήνω μ’ αυτές τις τρεις λέξεις. Σαν να λέω “ξεχνάω σε μια στιγμή όσα ζήσαμε!”. Σαν να ξεχνάω τα ξενύχτια, τις στιγμές, το πάθος και τώρα που δεν είμαστε πια μαζί, απλά χαμογελάω και σου εύχομαι να περνάς καλά. Χωρίς εμένα. Η απόλυτη αυτοκτονία του χοντρού, φτερωτού μωρού που κάποτε μας λάβωσε…
Πέθανε ο έρωτας μωρό μου αν καταφέρω να εκστομίσω αυτές τις λέξεις! Όσο ο έρωτας ζει, δεν θέλω να περνάς καλά χωρίς εμένα! Θέλω να τρως τις σάρκες σου από απελπισία! Θέλω να κλαις και να μετανιώνεις για κάθε τι που έκανες και μ’ έδιωξες! Θέλω κάθε λεπτό που περνάει να αναπολείς τις δικές μας στιγμές!
Εγωιστικό συναίσθημα ο έρωτας, θέλω να περνάς καλά, αλλά μόνο μαζί μου! Χωρίς εμένα θέλω απλά να υποφέρεις… όπως εγώ…
«Καλά να περνάς…» θα πω, θα σου γυρίσω την πλάτη και θ’ αρχίσω να απομακρύνομαι με δήθεν σταθερό βήμα. Κι όπως θα με βλέπεις να ξεμακραίνω, θα τρέχουν ποτάμια τα δάκρυα στα μάτια μου. Γιατί ξέρεις κάτι; Ότι κι αν λέω, όσο κι αν παλεύω να μην το νιώσεις, δεν θέλω να περνάς καλά χωρίς εμένα…
Κική Γιοβανοπούλου