Μία στο τόσο… κι όταν είσαι μάνα με παιδιά και ταυτόχρονα εργαζόμενη, αυτό το “μία” συμβαίνει μία στο πολυυυυυύ τόσο! 3-4 ωρίτσες ρεπό απ’ όλα κι αγκαζάρεις 2-3 καλές φίλες και την κάνεις! Το που δεν έχει και τόσο σημασία, αυτό που μετράει είναι η παρέα! Που γι’ αυτή τη μία στο τόσο, επιλέγεις πάντα να είναι η καλύτερη! Είναι αυτές που ξέρουν τα όλα σου (καλά ΣΧΕΔΟΝ τα όλα σου), είναι αυτές που σε κάνουν να γελάς μέχρι δακρύων και που δεν θα παρεξηγήσουν ΚΑΜΙΑ βλακεία που θα πεις ή θα κάνεις…
Αποφασίζετε σιωπηρά πως αυτές τις 3-4 ώρες δεν θα μιλήσετε ούτε για προβλήματα, ούτε για τα σχολεία των παιδιών σας, ούτε για το τι μαγειρέψατε χτες, ούτε για το πόσο σας νευρίασε ο Τάκης χτες που ξέχασε να πάρει ψωμί! Αυτές τις 3-4 ώρες τις αφιερώνετε σε ιστορίες του παρελθόντος που ζήσατε μαζί και που σας έκαναν να γελάσετε, σε μικρά κρυφά μυστικά της καθεμίας, σε οφθαλμόλουτρο στους περαστικούς (αθώο έτσι! Φάτε μάτια ψάρια!) και όνειρα για το μέλλον! ΜΟΝΟ! Αυτές τις λίγες ώρες παίρνετε ρεπό απ’ όλα τα δύσκολα, επίπονα, κουραστικά… αυτές τις λίγες ώρες απλά διασκεδάζετε, γελάτε κι ονειρεύεστε!
Όλοι έχουμε τα θεματάκια μας… μικρά ή μεγάλα… Θέματα τα οποία συζητάμε (ίσως όχι πάντα) με τις αγαπημένες μας φίλες και προσπαθούμε να βρούμε λύσεις ή απλά να τα βγάλουμε από μέσα μας, μεταθέτοντας ένα μέρος του φορτιού (όσο αυτό είναι εφικτό) στις πλάτες μιας φίλης που νιώθουμε ότι μας νιώθει. Ναι, αυτό μπορεί να βοηθήσει την ψυχολογία μας και πραγματικά είναι σωτήριο να έχουμε 2 αυτιά που να μας ακούνε ότι ώρα και για όση ώρα το χρειαζόμαστε! Το ίδιο σωτήριο όμως, είναι που και που να τα αφήνουμε όλα πίσω και να συμφωνούμε σιωπηρά ότι ΑΥΤΗ είναι η δική μας ώρα! Η ΜΟΝΟ δική μας ώρα! Κι αυτό είναι πραγματική ψυχοθεραπεία!!!
Σας αγαπώ θεόμουρλες!!!
Της Κικής Γιοβανοπούλου